 |
| Na tronie USA od 1964 - do dzisiaj |
GEORGE: KAŻDEMU ODBIJAŁA PALMA I TO MY BYLIŚMY NAJNORMALNIEJSZYMI LUDŹMI W CAŁYM TYM TOWARZYSTWIE.
GEORGE: Biorąc
pod uwagę stres i wszystko przez co przeszliśmy, to mogliśmy żyć bez
grania tras. Obawiano się teraz, że nie będzie nam się chciało grać, ze
względu na groźby dotyczące naszego życia.
 |
| The Beatles i Bobby Hebb. |
 |
| Chicago. |
Standardowa
lista piosenek w czasie tego tournee to: Rock And Roll Music,
She's A Woman, If I Needed Someone, Day Tripper, Baby's In Black, I
Feel Fine, Yesterday, I Wanna Be Your Man, Nowhere Man, Paperback
Writer oraz I'm Down.
Czasami w repertuarze
(setliscie) dochodzi do zmiany, zespół (Paul?) dodaje śpiewaną
przez siebie Long Tall Sally -
zamiennie z 'I'm Down'.
 |
| Chicago - 12 sierpnia 1966 |
13
sierpnia – Detroit,
Olympia Stadium. Jak zawsze – dwa koncerty - ok. 28 000 widzów. W
tym dniu na listy Billboardu (Top 30) wchodzi 'Yellow Submarine'.
Nadal na listach albumów ( 8-my tydzień - Top 30) jest
'Yesterday...and Today'.
 |
| Przed koncertem w Detroit - ostatnie strojenie gitar |
 |
| If I Needed Someone - Detroit. |
NEIL ASPINALL : Amerykańska
trasa była powtórką sprzed roku i dlatego była naprawdę nudna. To była
stara ekscytująca Ameryka, ale ta trasa była podobna do innych. Jeśli
zrobiło się to raz lub dwa, to za trzecim jest to już rutyna.
14 sierpnia – Cleveland, Municipal Stadium, 20 000 widzów.
14 sierpnia – Cleveland, Municipal Stadium, 20 000 widzów.
TONY
BARROW: To jeden z najdzikszych koncertów, Cleveland.
W czasie 'Day Tripper' tłum przełamał policyjne blokady i wdarł
się na murawę stadionu... Chłopcy schronili się w prowizorycznej
garderobie, usytuowanej w samochodowej przyczepie, koncert wstrzymano
na ok. 30 min, dopóki nie przywrócono porządku.Na samym końcu Mal
Evans musiał bronić przed fanami instrumentów i ekwipunku
pozostawionego na scenie. Fani chcieli je zabrać na pamiątkę.
Po koncercie zespół przenocował w mieście, dopiero następnego dnia wyleciał do stolicy.
Cleveland
JOHN: The Beatles słynęli z 15 minutowych show. mogliby to przyśpieszyć i zagrać w 15 minut dla całej Ameryki. 50 000 naraz i szybko wracamy. To był nasz rekord, Kusiło nas by się przekonać, jak szybko możemy zagrać cały show. Jeśli odliczaliśmy numery zbyt szybko, albo graliśmy naprawdę szybko, to uciekaliśmy ze sceny, zdając sobie sprawę, że spędziliśmy na niej więcej czasu niż 15 minut.
Bywały momenty, kiedy głos brzmiał naprawdę źle (traciliśmy głos), że właściwie się nie śpiewało, ale nikt tego nawet nie zauważał ze względu na panujący hałas. Nigdy nie było słychać co robiliśmy. Te koncerty przerodziły się w happeningi. Koncert na Shea była takim happeningiem. Absolutnie nie było słychać muzyki. To stało się naprawdę nudne i dlatego skończyliśmy z koncertami.
 |
| Cleveland - atak fanów. |
 |
| Cleveland 1966 |
 |
| Waszyngton 1966 |
15 sierpnia – ostatni koncert w Waszyngtonie, DC Stadium, jeden tylko dla ponad 32 164 widzów. Po ponad 2,5 roku zespół wrócił do stolicy jako Megagwiazda. Koncertowi nie zaszkodziły protesty członków Ku-Klux-Klanu, którzy ubrani w czerwone, białe i zielone szaty klanowe, dowodzeni przez Imperial Grand Wizard z Marylandu głośno protestowali przeciwko zespołowi – oczywiście w świetle niedawnej "jezusowej" afery z wypowiedzią Johna.
NEIL ASPINALL: Podczas koncertu w Waszyngtonie, Klan zorganizował demonstrację, ale okazało się, że to było tylko sześciu ludzi w kapturach. Nie było to nic groźnego. Groźby zabicia nas w Memphis wyglądały na dużo bardziej poważniejsze.
Oto krótkie fragmenty wywiadu z Waszyngtonu, w którym na początku
poproszono Johna o zabranie głosu w interesujących wszystkich
sprawie, i - co ciekawe - czy przypadkiem oświadczenie Johna nie
było starannie zaplanowane jako chwyt reklamowy by wzbudzić jeszcze
większe zainteresowanie trasą po Ameryce.
JOHN:
No tak... to nie jest chwyt reklamowy, nie potrzebujemy rozgłosu, na
pewno nie takiego jak ten.
TONY
BARROW: Czy mogę dodać, że artykuł był przecież
opublikowany w Anglii już w marcu, a więc nie miał nic wspólnego
z reklamą trasy, no wiesz, reklamą pre-tour.
P:
Wieści z Watykanu donoszą, że oficjalne gazety z Watykanu bronią
twojego stanowiska (że Lennon powiedział to bez złych intencji –
RK). Wiesz o tym ?
 |
| Konferencja w stolicy kraju. |
P:
Czy dzięki temu czujesz się lepiej?
JOHN:
Cóż, jeśli dzięki temu ludzie czują się lepiej, to także
sprawia, że i ja się tak czuję.
P:
Czy uważasz, że całą tą sprawę rozdmuchano bez powodu?
JOHN:
Nie, ponieważ coś się stało, jednak. Ale chcę wierzyć, że nie
wszyscy ludzie tak mocno się tym wszystkim przejęli...
PAUL:
Liczba osób, która chce nas znowu zobaczyć jest większa...
GEORGE:
Teraz gramy dla większej ilości osób niż na poprzednich dwóch
trasach.
Po koncercie Beatlesi
rozpoczęli od razu podróż do Filadelfii.
Konferencja Waszyngton
Philadelphia 1966
Toronto - I Feel Fine
Konferencja Waszyngton
Philadelphia 1966
Toronto - I Feel Fine
16 sierpnia –
Filadelfia, John F. Kennedy Stadium. Koncert dla ok. 20 000 fanów -
i tu pewna spora niespodzianka w historii The Beatles. Stadion mógł
pomieścić trzy razy więcej fanów, ale "nagonka" na
zespół, związana z "aferą jezusową" spowodowała
rezygnację sporej części fanów – w tym mieście szczególnie -
z pójścia na koncert.
Po koncercie muzycy i ich
otoczenie wsiedli do rejsowego autobusu (Greyhound), którym
pojechali prosto na lotnisko, skąd polecieli do Kanady.
17 sierpnia – Maple
Leaf Gardens, Toronto, Kanada. Jedyny koncert w czasie trasy poza
Stanami. The Beatles grają dwa koncerty, dla ok. 32 000 widzów. W
czasie konferencji prasowej Kanadyjczycy również zahaczają o temat
"afery jezusowej" w nawiązaniu do aktualnego singla
Beatlesów. Trudno czasem oprzeć się wrażeniu, że pytania są
idiotyczne i wydumane. Tutaj mały fragment.
 |
| Konferencja w Toronto. |
P: Panie Lennon, czy
istnieje jakiś związek pomiędzy samotnymi ludźmi w 'Eleanor
Rigby' a Pańskimi ostatnimi sformułowaniami na temat religii ?
JOHN: Połączenie
zawsze będzie jeśli je połączysz. To wszystko. To wszystko stało
się teraz w tym samym czasie, ale 'Eleanor Rigby' pojawiła się po
artykule w gazecie. Artykuł był kilka miesięcy wcześniej niż
piosenka.
P:
Mr. Lennon, czy wkłada Pan w piosenki pewne przesłania jako swój
rodzaj krucjaty, czy po prostu tworzy Pan piosenki, które Pan lubi z
nadzieją, że inni ludzie też je polubią ?
P:
George, sądzę, że cała sprawa z oświadczeniem Johna została już
całkowicie wyjaśniona. Chciałbym byś powiedział, co twoim
zdaniem jest naprawdę ważne w życiu ? Przypuszczalnie The Beatles
są bardziej popularni niż Jezus, zgadzam się z tym. Ale czy
popularność jest najważniejszą rzeczą ? Co jest najważniejsze w
życiu ?
JOHN:
Miłość.
GEORGE:Powiedziałbym,
że miłość. Wiele rzeczy w chrześcijaństwie jest dobrych...
kochać bliżniego swego...Niektóre reakcje, bez względu na to co
Lennon powiedział, nie były chrześcijańskimi.
P:
John, czy mogę spytać ciebie, co dzisiaj, w twojej ocenie
najbardziej inspiruje młodzież?
JOHN:
Naprawdę nie wiem. Wiem tylko, że to co my robimy inspiruje ich do
pewnego stopnia, ale nie inspiruje ich do niczego innego jak tylko do
odczuwania radości.
PAUL:
Ich inspirują ludzie mówiący do nich szczerze. A nie ludzie,
którzy długo mówią i w dodatku przemawiają zagadkami. Myślę,
że jeśli oni nam wierzą w to co mówimy, to dzieje się tak
ponieważ mówimy "ich językiem". Nie udajemy nikogo
lepszego ponad to kim jesteśmy, wiesz...
P:
Co zamierzacie zrobić ze procesem zmniejszającej się popularności
The Beatles?
JOHN: CO??? Jakiej
zmniejszającej ... ? (śmiech)
GEORGE:
Na początek, nie dostrzegamy znaków zmniejszającej się naszej
popularności. Nasz płyty i nasze koncerty sprzedają się tak
dobrze jak nigdy dotąd. To tylko twoja opinia.
PAUL
(śmiejąc się ): Jesteś George skończony!
GEORGE:
A jeśli nasz popularność będzie gasła, będziemy ostatnimi,
którzy będą się takimi rzeczami przejmować.
 |
| Toronto, John Lennon na 1 planie, The Beatles 1966 |
PAUL:
Hurra!...
P:
Podkład instrumentalny do 'Eleanor Rigby' to coś nowego prawda?
PAUL:
Nie, bardzo starego.
JOHN:
Wiolonczele są bardzo stare.
P:
Więc co się dzieje z muzyką pop ? Wraca do dawnych czasów?
PAUL:
Nie, to nie jest tak...
JOHN:
Wiesz, to progresja...
PAUL:
To proces rozwoju muzycznego, połączenie nowych rzeczy ze
starymi...
P:
Czy sądzisz, że mógłbyś używać elektroniki ?
PAUL:
Tak, możemy używać czegokolwiek
GEORGE:
Nie całkowicie...
JOHN:
Ja mógłbym... (śmiech).
18 sierpnia - Suffolk
Downs Racetrack, Boston. Nie do pomyślenia ale jednak. W przypadku
The Beatles to jak wiemy standard, dzień w dzień koncert. Po
jednodniowym wypadzie do Kanady, już na drugi dzień zespół gra
dla 25 000 fanów w stolicy Massachusetts. Bilety kosztowały ok. 5
dolarów.
JOHN: Nie chciałem już więcej koncertować. Tym bardziej, że oskarżano mnie o ukrzyżowanie Chrystusa, gdy w gruncie rzeczy powiedziałem coś bardzo błahego. Ponadto miałem na głowie Klan czekający na zewnątrz stadionu i petardy pękające na scenach. Nie mogłem już dłużej tego znieść.
RINGO: Nie sądzę,żeby ktoś był przeciwko zaprzestaniu tras, ale Paul zwlekał z tą decyzja dłużej niż George i ja. Czułem, że robię się okropnym muzykiem i miałem serdecznie dość takiego grania. To było główne kryterium podjęcia tej decyzji przez nas wszystkich... Nie sądzę by ta decyzja została podjęta zbyt szybko. Wszyscy wyrażaliśmy swoje opinie, śmialiśmy się z nich, narzekaliśmy i marudziliśmy, ale głownie psioczyliśmy na to. Doszło do konfrontacji gdy trzeba było powiedzieć "tak" lub "nie". Dotyczyło to zarówno koncertowania, jak i nagrywania i kontynuowania działalności. Żadna z tych kwestii nie została zakończona przez kogoś jednym stwierdzeniem bez uprzedniego przedyskutowania tego ze wszystkimi.
GEORGE :KAŻDEMU ODBIJAŁA PALMA I TO MY BYLISMY NAJNORMALNIEJSZYMI LUDŹMI W CAŁYM TYM TOWARZYSTWIE.
JOHN : Podejrzewam, że mogliśmy wysłać w trasę nasze cztery figury woskowe i to by usatysfakcjonowało tłumy Koncerty Beatlesów nie mają nic wspólnego z muzyką, to cholerne rytuały plemienne.
JOHN: Nie chciałem już więcej koncertować. Tym bardziej, że oskarżano mnie o ukrzyżowanie Chrystusa, gdy w gruncie rzeczy powiedziałem coś bardzo błahego. Ponadto miałem na głowie Klan czekający na zewnątrz stadionu i petardy pękające na scenach. Nie mogłem już dłużej tego znieść.
RINGO: Nie sądzę,żeby ktoś był przeciwko zaprzestaniu tras, ale Paul zwlekał z tą decyzja dłużej niż George i ja. Czułem, że robię się okropnym muzykiem i miałem serdecznie dość takiego grania. To było główne kryterium podjęcia tej decyzji przez nas wszystkich... Nie sądzę by ta decyzja została podjęta zbyt szybko. Wszyscy wyrażaliśmy swoje opinie, śmialiśmy się z nich, narzekaliśmy i marudziliśmy, ale głownie psioczyliśmy na to. Doszło do konfrontacji gdy trzeba było powiedzieć "tak" lub "nie". Dotyczyło to zarówno koncertowania, jak i nagrywania i kontynuowania działalności. Żadna z tych kwestii nie została zakończona przez kogoś jednym stwierdzeniem bez uprzedniego przedyskutowania tego ze wszystkimi.
GEORGE :KAŻDEMU ODBIJAŁA PALMA I TO MY BYLISMY NAJNORMALNIEJSZYMI LUDŹMI W CAŁYM TYM TOWARZYSTWIE. JOHN : Podejrzewam, że mogliśmy wysłać w trasę nasze cztery figury woskowe i to by usatysfakcjonowało tłumy Koncerty Beatlesów nie mają nic wspólnego z muzyką, to cholerne rytuały plemienne.
 |
| Boston 1966 |
 |
| Boston, Lotnisko Logan - Lennon podpisujący autografy. |
----------------------
19
sierpnia -
dwa koncerty w Mid-South Coliseum, Memphis, Tennessee. Każdy
gromadzi po ok. 12 500 widzów. Repertuar i support taki sam jak na
wcześniejszych koncertach. Przed pierwszym koncertem sześciu
członków Klu Klux Klanu, ubranych w rytualne stroje pikietuje
przeciwko zespołowi. Ale najbardziej zapamiętany jest koncert
drugi o 20.30, w czasie którego na scenę wlatuje petarda i wszyscy
Beatlesi spoglądają na siebie, wystraszeni czy nikomu z nich nic
się nie stało. Zdarzenie zapamiętane jest jako "Cherry Bomb". |
| Memphis, na scenie. 1966 |
Przylot do Memphis
She's A Woman
GEORGE: Zastanawialiśmy się, czy nie zrezygnować z jednego koncertu na południu - w Memphis. Widzieliśmy tam film, na którym jeden facet w okularach przeciwsłonecznych z Ku Klux Klanu mówił: Mamy swoje metody na załatwianie takich spraw. Okazało się jednak, że nasi fani przegonili tych z Klanu...W sumie nic się nie wydarzyło. Wyszliśmy, zagraliśmy i było po wszystkim.
 |
| Memphis, John pod obstrzałem mediów, "Mr. Lennon... do you ...." |
 |
| Memphis, konferencja. 1966 |
20
sierpnia
– Crosley Field, Cincinnati, Ohio. Jedyny z koncertów w
całej karierze zespołu, który został odwołany z powodu deszczu a
organizator nie zapewnił dachu nad sceną. Decyzję taką podjęto,
po – jak wspominał Tony Barrow – nieprzyjemnym incydencie, w
którym Mal Evans został porażony prądem w czasie podłączania
wzmacniaczy.Granie w takich warunkach groziło większymi
konsekwencjami dla stale występujących muzyków na scenie, więc
chcąc nie chcąc Brian odwołał koncert ale jak się okazało tylko
dno dnia następnego. Niestety 35 000 fanów siedzących na stadionie
było bardzo zawiedzionych.
Cincinnati 1966
MAL EVANS: Koncerty
plenerowe w Ameryce były okropne. Byłem przerażony, kiedy w takich
miejscach zanosiło się na deszcz. Woda na drutach i wszyscy mogli być
porażeni.
Gdyby jednak przerwano koncert, dzieciaki wtargnęłyby na scenę.
Cincinnati 1966
Gdyby jednak przerwano koncert, dzieciaki wtargnęłyby na scenę.
GEORGE: - Koncert w Cincinnati był na wolnym powietrzu, scena pokryta płótnem stała w
środku parku. Pogoda była fatalna , lał deszcz i kiedy Mal zjawił się
tam by rozstawić sprzęt, spytał: 'Gdzie jest kabel do prądu?' Jakiś gość
spytał: 'Jaki prąd? Myślałem, że oni grają na gitarach'. Nawet nie
wiedział, że gramy na elektrycznych gitarach.
Było tak mokro, że nie mogliśmy grać. Pociągnęli kabel ale scena dosłownie tonęła w wodzie i groziło nam porażenie prądem. Odwołaliśmy ten koncert - to był nasz jedyny, który się nie odbył. Zagraliśmy go rano następnego dnia. Musieliśmy wstać wcześnie, zagrać w południe, zabrać wszystkie nasze graty, udać się na lotnisko i polecieć do St. Louis.
Było tak mokro, że nie mogliśmy grać. Pociągnęli kabel ale scena dosłownie tonęła w wodzie i groziło nam porażenie prądem. Odwołaliśmy ten koncert - to był nasz jedyny, który się nie odbył. Zagraliśmy go rano następnego dnia. Musieliśmy wstać wcześnie, zagrać w południe, zabrać wszystkie nasze graty, udać się na lotnisko i polecieć do St. Louis.
Tam
się od razu rozstawiliśmy i zagraliśmy koncert wyznaczony na ten dzień.
Mieliśmy wówczas ze sobą trzy wzmacniacze, trzy gitary oraz perkusję.
Spróbujcie to sobie wyobrazić teraz!
 |
| Cincinnati 1966 |
PAUL: Kiedyś graliśmy, gdy bardzo padało, więc na scenie położono kawałki blachy. Poczuliśmy się wtedy jak na najgorszym koncercie w naszym życiu. Musieliśmy uważać by deszcze nie padał na nasze wzmacniacze i tym samym cofnęliśmy się do naszych koncertów w Cavern. Ten koncert był gorszy niż nasze najwcześniejsze grania i nawet nie było na nim kompletu publiczności.
Pamiętam, że po koncercie wsiedliśmy do pustego blaszanego wozu, który przypominał ciężarówkę do przeprowadzek. Nie było w nim nawet siedzeń, nie było nic ! Przewracaliśmy się próbując się czegoś trzymać, i w tym momencie każdy z nas stwierdził: "W cholerę z tym koncertowym żywotem - stary mamy tego potąd".
W
reszcie się zgodziłem. Początkowo próbowałem ich przekonać: "Ach,
granie tras to dobra rzecz, dzięki nim jesteśmy w formie. potrzebujemy
grać, bo muzycy muszą grać. Niech żyje muzyka". Trzymałem się tej
dewizy, gdy pojawiały się wątpliwości, ale w końcu musiałem się z nimi
zgodzić.
George i John najbardziej oponowali przed trasami, wyjątkowo się nimi
znudzili. Pomyśleliśmy, że zajmiemy się nagrywaniem, nie mówiąc nic
nikomu, a gdy zapyta nas dziennikarz, czy pojedziemy w trasę, odpowiemy,
że jeszcze nie teraz. Nie zamierzaliśmy robić Wielkiego Halo, że na
zawsze kończymy z występami. To dotarłoby do ludzi stopniowo, gdy
pomyśleliby: "Nie wygląda na to, by jechali w kolejną trasę, prawda? Ile
to już lat? Dziesięć? Może dali sobie z tym spokój".To było najważniejsze - zawsze staraliśmy się robić to, co nas bawiło. Powinno tak być ze wszystkim i to nam się udawało. Teraz Ameryka zaczynała blednąć z powodu warunków, w jakich graliśmy. Także dlatego, że byliśmy już tam tyle razy.
 |
| St. Loius. 1966 |
Warwick Hotel - Konferencja
P:
Czy ktoś z was chciałby skomentować wojnę w Wietnamie ?
JOHN:
Nie podoba nam się.
-
Czy mógłbyś to jakoś rozwinąć ?
JOHN:
Nie, odpowiedziałem wystarczająco dokładnie.Nie podoba nam się
to, nie lubimy wojen.
GEORGE:
Wiesz, wojna sama w sobie jest zła i to wszystko co można na ten
temat powiedzieć.
PAUL:
Możemy to rozwijać w Anglii (nie tutaj).
-
Mam pytanie do Paula. Czy wiesz, że dwie młode dziewczyny
zagroziły, że skoczą z 22 piętra hotelu, tutaj na Manhattanie,
jeśli ciebie nie zobaczą. Jak reagujesz na takie zachowania
dziewczyn ?
PAUL:
Żeby mnie zobaczyć ?
 |
| Konferencja w Warwick Hotel - NYC 1966 |
PAUL:
Dobry Boże, wiesz.... Uff. Nie rozumiem tego, nie wiem, hm...
głupie, wiesz, spotkam się z nimi.
-
Czy Beatlesi zawieszą działalność, kiedy John przeniesie się by
kręcić film [How I Won The War]?
RINGO:
Tak.
JOHN:
Robię to tylko dlatego, że mamy wakacje. Nie podjąłbym się tego,
gdybyśmy mieli coś razem do zrobienia. Pamiętajcie, ze sporo
pracujemy.
-
Kiedy na lotnisku czekało na was tylko dziewięć dziewczyn,
byliście rozczarowani i czy sądzicie, że wasza popularność u nas
maleje ?
JOHN:
Taaa, naprawdę się tym przejęliśmy.
PAUL:
Ogromnie rozczarowani. O trzeciej nad ranem oczekiwaliśmy milionów.
-
Teraz Paul jesteś jedynym kawalerem wśród Beatlesów. Mnóstwo
dziewczyn kręci się wokół ciebie bardziej niż przy twoich
kolegach. Jak się z tym czujesz?
JOHN:
Zawsze tak było!
RINGO:
Taaa!
PAUL:
Zorientowałem się, że w tym biznesie tak już jest, że dziewczyny
kochają nas i tyle...
-
Ringo, teraz gdy George dołączył do Johna i Paul w komponowaniu
piosenek, zaczniesz to robić tak samo ?
RINGO:
Eeee, nie.
-
Dlaczego?
RINGO:
Nie potrafię tego robić. Wiesz, próbuję ale nic z tego.
-
Na nowym albumie 'Revolver' zauważyłem wiele skrzypiec a nawet
trąbki.
GEORGE:
Jesteś bardzo spostrzegawczy.
PAUL:
Na albumie są trzy trąbki i troje skrzypiec. Więc no wiesz, tak
daleko to nie poszliśmy w eksperymentowaniu. Jedyny powód dla
którego użyliśmy ich, to chęć uzyskania lepszego dźwięku,
barwy, wzbogacenia go.
-
Pytanie do Johna. Wiele doniesień z Europy o reakcji Amerykanów
wobec twojej wypowiedzi na temat Jezusa donoszą o niedojrzałości
społeczeństwa amerykańskiego. Czy też tak uważasz?
JOHN:
Er... kto tak powiedział?
-
Prasa zagraniczna.
JOHN:
Cóż, to tylko opinia. To wszystko. Każdy ma prawo do własnego
zdania, oni tak zrobili.
PAUL:
Sądzę, ze jest większa część populacji w Ameryce nie jest
bigotami.
JOHN:
A jak jest w Szkocji ? …
-
Pytanie do Johna i Paula. Czy istnieje jakieś specjalne znaczenie
terminu 'Yellow Submarine' ?
PAUL:
To szczęśliwe miejsce. To wszystko. Wiesz, chcieliśmy napisać
piosenkę dla dzieci. Nie ma żadnego podtekstu w całej piosence
ponadto co czytasz...
-
Do George'a. Teraz nauczyłeś się grać na sitarze, spodziewasz się
jeszcze nauczyć grać na więcej instrumentach ?
GEORGE:
Nie nauczyłem się grać na sitarze. To znaczy, Ravi Shankar nie
nauczył się na nim grać a gra już od 35 lat.
-
Czy uważasz, że hinduska muzyka w przyszłości, będzie mocniej
oddziaływała na rock and rolla i pop?
GEORGE:
Nie wiem. Osobiście mam taką nadzieję. To dobra muzyka. Coraz
więcej ludzi ją docenia.
-
Jak odbieracie tegoroczną trasę po Stanach ?
GEORGE:
Gramy dla większej ilości ludzi niż na ostatniej trasie.
-
Powiedzieliście, że wy i Dylan zmierzacie w tym samym kierunku.
Dokąd zmierza wasza muzyka? Wiele się pozmieniało.
PAUL:
Cóż...Nie wiemy. Wszystko idzie naprzód. Nie wiem dokąd ale
naprzód na pewno. Staramy się iść do przodu, Dylan także ale
czasem wygląda jakbyśmy się cofali. Naprawdę. Nie staram się być
zabawny, tak po prostu jest...
-
Ale muzyka się zmieniła odkąd się pojawiliście. Zastanawiam się
gdzie się teraz widzicie, muzyczni mędrcy.
JOHN
: W Decca Records.
-
Czy któryś z was planuje nagrać własną płytę ?
JOHN:
Robimy to w domu. Przypuszczalnie.
GEORGE:
Faktycznie, zrobiliśmy to w domu. Eleanor Rigby jest nagrana przez
Paula.
JOHN:
Reszta z nas w tym czasie piła herbatę.
-
Czy napisałeś ostatnio jakieś dobre książki (books) John ?
PAUL:
Blues ?
JOHN:
Books? (Książki). Ok, książki czy bluesa, nie napisałem niczego
nowego...
-
Wydaje się, że fanów na zewnątrz hotelu jest nieco mniej, na
jutrzejszy koncert na Shea Stadium sprzedano mniej biletów. Jak się
z tym czujecie... ?
JOHN:
Bogatsi...
-
… że nie jesteście tak popularni jak wcześniej ?
JOHN:
To bez znaczenia.
-
Zarabiacie teraz większe pieniądze ?
PAUL:
Nie wiem. Spodziewasz się po nas, że ciągle będziemy zarabiać
więcej i więcej, czyli dzięki temu będziemy więksi ? Nie można
tak ciągle.
GEORGE:
I jeśli pewni ludzie zdecydowali, że nie lubią już nas, po
oświadczeniu Johna, to wiesz, my ich też nie chcemy....
JOHN:
Musimy się ich pozbyć.
GEORGE:
Wolimy ludzi, którzy nas lubią, naprawdę lubią, niż takich co
tylko udają,że nas lubią bo to jest akurat modne...
-
Pytanie do całej grupy. Zauważyłem, że Brian Epstein siedzi na
scenie razem z Wami, czy nadal, po tylu latach jesteście ze sobą
blisko, pomijając relacje finansowe.
JOHN:
Jest ok.
PAUL:
Dobrzy przyjaciele.
GEORGE:
Nie mógłby siedzieć koło nas na scenie, gdyby było inaczej.
JOHN:
Musiałby siedzieć na swoim grubym, wypchanym portfelu gdzie
indziej.
-
Czy gdyby było to możliwe, np. w '67, 68 zagralibyście w takich
miastach jak Warszawa, Moskwa lub Budapeszt ? Możecie odpowiedzieć
?
JOHN:
Nie możemy. Zagralibyśmy...
GEORGE:
Osobiście, nie chciałbym tam grać w tym momencie. Jest tyle
ciekawszych miejsc na koncerty, gdzie chciałbym być najpierw. Ale
to moje osobiste zdanie.
-
Kilka lat temu powiedzieliście, że mają na was wpływ tacy ludzie
jak Chuck Berry,LaVern Baker i inni... Teraz oni są w cieniu. Kogo
teraz podziwiacie ?
JOHN:
Nadal ich. Jest wiele amerykańskich zespołów...
GEORGE:
Elvis.
JOHN:
Nadal lubimy Chucka Berry'ego. Nie spaliłem żadnej jego płyty
(ironiczna aluzja Johna do palenia płyt The Beatles w 1966 – RK).
Nieźli są The Loovin' Spoonful.
PAUL:
Beach Boys są wspaniali.
RINGO:
Mamas and the Papas.
Pytań oczywiście było więcej,
niektóre bardziej wnikliwe jak te wciąż dotyczące wypowiedzi
Johna na temat Jezusa, spadku popularności The Beatles a nawet czy w
nagraniu 'Rain' zanotowano nagranie dźwięku od tyłu czy także o
to jakiego typu prezenty lubi otrzymywać roczny synek Ringa.
SHEA STADIUM - 1966
SHEA STADIUM - 196623 sierpnia – Shea Stadium, ostatni koncert zespołu w Nowym Jorku, jeden z nielicznych na który nie sprzedano wszystkich biletów (z 55 000 wolnych miejsc sprzedano ok. 44 000). Wyobrażam sobie żal tych wszystkich, którzy mogli być na tym koncercie ale chcąc „ukarać” Beatlesów – zrezygnowali z niego. Prócz The Beatles wystąpili ci sami wykonawcy, co towarzyszyli im na całej trasie po USA w 1966 czyli The Remains, Bobby Hebb, The Cyrkle oraz The Ronettes. Piosenki zaśpiewane w czasie koncertu to: Rock And Roll Music, She's A Woman, If I Needed Someone, Day Tripper, Baby's In Black, I Feel Fine, Yesterday, I Wanna Be Your Man, Nowhere Man, Paperback Writer ,Long Tall Sally. Ostatni w Nowym Jorku. Bilety na koncert kosztowały między 5 a 6 $.
NEIL ASPINALL - Ich drugi koncert na Shea zmieszał się w pamięci z pierwszym., choć powiedziano nam, że na drugim było nieco mniej ludzi niż na pierwszym rok wcześniej. Spóźniłem się na policyjny autobus, który zabierał nas na stadion. Wróciłem do hotelu po coś, i w chwili gdy wróciłem, zamknęły się drzwi i odjechał. Zamówiłem taksówkę, która zepsuła się w Harlemie. Na stadion dojechałem inną. Zobaczyłem tam tysiące ludzi i pomyślałem: "O Boże, jak ja tam wejdę ? Mam zastukać do drzwi i powiedzieć, że jestem z The Beatles?" Nagle zobaczyłem ich czterech w oknie a oni zauważyli mnie jak się kręcę po parkingu. To niewiarygodne, bo zaczęli wrzeszczeć:"Jest, jest ! Wpuśćcie go!". -
Generalnie wspominając w kontekście The Beatles Shea
Stadium, mamy na myśli ten słynniejszy na tym stadionie a zagrany
przez zespół rok wcześniej – jeden z największych na owe czasy,
stadion wypełniony po brzegi. Po latach sam Paul McCartney, już Sir Paul McCartney, zagrał na Shea Stadium w
45 rocznicę pierwszego koncertu zespołu, w 2010. Poprzedni koncert
na Shea to także „zwariowana” gra Lennona na organach.
GEORGE MARTIN: Co
ciekawe , drugi koncert na Shea miał około 11 000 miejsc
niesprzedanych. Ale to był wtedy taki niepokojący okres. Takie
wydarzenia w tle zadecydowały o tym, że oni uznali, że mają już
dość. Robią sobie przerwę, wracają do studia i nagrywają płytę.
 |
| !964, Ringo w tle udający Groucho Marxa, pozna go za dwa lata. |
25 sierpnia –
Coliseum Stadium, Seattle. Dwa koncerty o 15 oraz 20.00 dla ok. 23 000
fanów, pierwszy koncert o godz. 15.00 sprzedał się tylko w
połowie, wieczorny był jednak wyprzedany.
26 - 28 sierpnia –
trzy dni wolnego - od koncer-towania - w Los Angeles. W drugi dzień
pobytu w LA odwiedzają ich Brian i Carl Wilsonowie z Beach Boys.
Fragmenty ostatniej
amerykańskiej konferencji. Jak zwykle jest wesoło.
- Czy będzie następny
filmowy projekt The Beatles?
GEORGE: Cóż,
ktoś nam pokazuje scenariusz a my go czytamy. Jeśli skrypt jest ok
to może nakręcimy kolejny film.
- Chcielibyśmy byście,
tutaj w Hollywood, porównali pracę nad filmem a koncertowaniem i
nagrywaniem płyt.
JOHN: Nie można
tego za bardzo ze sobą porównywać.
- Wolelibyście grać znowu
w 'Hollywood Bowl' czyna 'Dodger Stadium'?"
GEORGE:
Jest nam obojętne.
- Jeden z waszych rodaków
był tutaj wczoraj i kilka dni wcześniej, i stwierdził, że
Amerykanki nie mają stylu, nie noszą mini i ich nogi są
niezgrabne. Chciałbym was spytać o nogi amerykańskich kobiet.
RINGO: Jeśli one
nie noszą mini, to skąd on wiedział, że one mają niezgrabne nogi
? (śmiech).
- Na okładce albumu, która
tutaj została wstrzymana, jesteście wśród lalek i mięsa. Czy to
pomysł...?
JOHN: Fotografa,
który robił te zdjęcia
-... i co on oznacza?
JOHN: Wiesz, nigdy
go o to nie zapytaliśmy.
- John, dlaczego
zdecydowałeś się na udział w filmie 'How I Won The War' ?
JOHN: Ponieważ
poprosił mnie o to Richard Lester...
- Pytanie do panów Lennona
i McCartney'a. W ostatnim artykule magazynu 'Time' napisano, że 'Day
Tripper' jest o prostytutce...
PAUL: O taaa.....
- ... a 'Norweggian Wood'
jest o lesbijkach.
PAUL: Oh, taaa.
- Chciałbym wiedzieć,
jakie mieliście zamiary kiedy pisaliście te piosnki i jak
odebraliście krytykę waszej muzyki w magazynie 'Time' ?
PAUL: Po prostu
chcieliśmy napisać piosnkę o prostytutce i lesbijkach. To
wszystko. (na sali śmiech i oklaski).
JOHN...
zażartował Ringo.
PAUL
: Cięcie!
JOHN:
Nie możecie tego puścić w mediach...
- Czy
macie możliwość poruszania się tutaj, będąc nie rozpoznanym.
Przyjechaliście przecież tutaj opancerzonym samochodem, otoczonym
przez fanów.
JOHN:
Jeśli zrobisz to gdy zgasną latarnie, to tak.
PAUL:
Możemy tak w Anglii, tam jest łatwiej ale może to dlatego, że
Anglię znamy lepiej.
- Paul,
wielu uznanych artystów i muzyków pop, przyznaje się dzisiaj do
sporego czerpania z muzyki The Beatles. Czy są jacyś artyści,
którzy was inspirują?
PAUL:
Oczywiście. Prawie każdy. Bierzemy szczyptę od tego i innego, tak
jak oni biorą to od nas.
 |
| John i Paul, Los Angeles 1966. |
RINGO: Nie.
- Dlaczego ?
RINGO:
Nie mam w portfelu żadnych zdjęć.
JOHN:
On ma dobrą pamięć.
- Mogę spytać o piosenkę
'Eleanor Rigby'. Co zmotywowało was do jej napisania
JOHN:
Dwa pedały. (sala wybucha
śmiechem).
PAUL:
Robi się obrzydliwie, ta konferencja prasowa...
- Ringo, jedno pytanie. Jak
duży jest twój wkład w powstaniu piosenki 'What Goes On' i w
powstaniu jakiejkolwiek piosenki Lennona & McCartney'a?
RINGO: Hm....
gdzieś tak pięć słów do 'What Goes On' i nic więcej (śmiech).
Konferencja w Los AngelesKoncert w LA
Seattle
29 sierpnia – Dodger Stadium, Los Angeles. Przedostatni koncert w karierze zespołu. Tym razem także stadion nie wypełniony w całości. Brian Epstein w związku z tym wydaje następujące oświadczenie:
Tegoroczna trasa wypada
fenomenalnie przy tej z ubiegłego roku. Jest znacznie lepiej w tym
roku, biorąc pod uwagę wzrost zainteresowania zespołem, który
grał teraz dla większych widowni. Tutaj np. w Los Angeles, w
Hollywood Bowl oglądało The Beatles 36 000 widzów. Dzisiejszy
koncertt na Dodger Stadium przyciągnał 10 tysięcy więcej fanów...
Zanim stąd odlecimy, pozostawimy za sobą 400 000 ludzi, którzy
oglądali nasze koncerty, ale już teraz Sid Bernstein zaprosił The
Beatles by wrócili na Shea Stadium latem 1967 roku.
RINGO: W 1966 roku
trasa naprawdę była nuda. Nikt nie słuchał naszych koncertów. To
było OK na początku, ponieważ graliśmy źle, ale powodem dla
którego dołączyłem się do The Beatles było to, że byli
najlepszym zespołem w Liverpoolu a ja zawsze chciałem grać z
najlepszymi muzykami. Przede wszystkim byliśmy muzykami,
wokalistami, kompozytorami, artystami. Nie było moim planem
wylądować na ogromnym szalonym piedestale. Chciałem cały czas
grać świetną muzykę. Było dla nas oczywiste, że ta trasa musi
się zakończyć jak najszybciej, bo to już nie działało.
W czasie ostatniej
trasy po Ameryce, najbardziej ekscytującą rzeczą było spotykanie
ludzi, którzy przychodzili oglądać nasze koncerty, a nie same
koncerty. Graliśmy na stadionach, graliśmy dla olbrzymich tłumów
ale wciąż graliśmy tylko 30-minutowy show.
 |
| Seattle 1966 , jeszcze w trasie ale niedługo San Francisco... |
Muzyczny blog * Historia The Beatles * Music Blog
Polski blog o najwspanialszym zespole w historii muzyki.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz