Wczoraj odszedł kolejny bohater mojego dzieciństwa. Filmu z Winnetou, japońską Godzillą, komedie z Louisem de Funesem, no i kapitalne komedie z Belomondo. Dodam, że filmy amerykańskie wtedy były od 16 lat zazwyczaj więc ciężko mi się było na nie dostać, choć oczywiście takie klasyki jak "Dwa z Teksasu", "Rzeka czerwona", "Rio Bravo", "Złoto McKenny" czy "Łowcy skalpów" oglądałem na dużym ekranie. Belmondo i ulubiony "Człowiek z Hong-Kongu", krwawy, gangsterski "Człowiek w pięknym krawacie" (pamiętam, nam dzieciakom, nie podobał się w nim kolor krwi, bardziej pomarańczowy niż czerwony), szalona komedia "Mózg" , gdzie prócz Belmondo błyszczeli na ekranie Bourvil i David Niven. Przypomniałem sobie (clip na dole), że bardzo podobała mi się piosenka otwierająca ten film, jak widać średnia. Kin w moim mieście wtedy było bez liku, trzy najbardziej popularne kilkaset metrów od domy, w niedzielę zawsze na 12, zresztą wtedy się chodziło do kina non stop, na wszystko co popadło. Tak przecież poznałem "Help!" z Beatlesami. Oczywiście Winnetou, japońskie filmy z potworami, no i jak wspomniałem filmy ze zmarłym wczoraj Francuzem. Próbowałem kiedyś wrócić do niektórych z nich, niestety, nie wytrzymują próby czasu. Ale Belmondo, to nieodłączny składnik mego nastoletniego życia. I zawsze, gdy ktoś taki odchodzi...
Uroczy, przesympatyczny aktor, który ze swojej brzydoty zrobił atut i dzięki osobistemu czarowi uznawany był za przystojniaka. Obok na prawdę super przystojnego Alaina Delona, z którym stanowili parę dwóch największych francuskich gwiazd kina. "Ej, nie bądź taki belmondziak". Aktor wybitny, który jednak zrezygnował z ambitniejszego kina na rzecz produkcji bardziej rozrywkowych, choć nie do końca, o czym może cie przeczytać w tekstach w sieci, teraz pojawiających się jak grzyby po deszczu.Z trochę smutnego kronikarskiego obowiązku nie mogłem pominąć informacji o jego śmierci. RIP Jean-Paul.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz