MÓJ TOP WSZECHCZASÓW: 139. MTW: MARILLION

Singiel: 1983
Strona B: "Charting the Single"
Album: Script For The Jester's Tear
Kompozycja: Derek Dick, Steve Rothery, Peter Trewavas, Michael Pointer, Mark Kelly, Diz Minnitt & Brian Jelliman
Producent: Nick Tauber
Wytwórnia: EMI
Długość: 3:30 (5:05)

Utwór na moim 139 miejscu MTW z pewnością może zaskakiwać. To znaczy jego dość wysoka pozycja, a pozornie dla nieznających go słuchaczy może się wydawać ot, co najmniej pprzyzwoitym kawałkiem w stylu Genesis z Peterem Gabrielem. Dla mnie to jednak utwór wyjątkowy, jak wyjątkowym zespołem jest Marillion, którego płyt tak bardzo wyczekiwaliśmy w pierwszej połowie lat 80-tych. Ale po kolei.
Drugi singiel z pierwszego albumu brytyjskiej kapeli rocka progresywnego Marillion i drugi utwór z tego albumu na moim topie (wcześniej: 'Forgotten Sons' - czytaj tutaj). Debiut albumowy dla zespołu - marzenie. Od razu zauważony, wskoczenie do pierwszej ligi tego typu wykonawców, a lata 80-te w Wielkiej Brytanii to nie tylko punk czy new romantic. 'He Knows You Know' to absolutnie jeden z ciekawszych utworów zespołu (z okresu z Fishem w roli wokalisty), o skomplikowanej - a jakże - budowie muzycznej, jak i tekstowej, lecz nie 'przedobrzonej'. Marillion wyraźnie wzorował się na swoich idolach, kolegach z Genesis, którzy po pod płaszczem wyrafinowanej muzyki coraz częściej oferowali muzykę bardziej przystępną niekoniecznie dla fana rocka progresywnego (przecież nawet Pink Floyd wydali na singlu przebojowy 'Another Brick In The Wall 3', a albumy Genesis 'Duke' i 'Abacab' pełne są przebojowych numerów). Marillion prócz piosnek 'Kayliegh' oraz 'Lavender', swoich dwóch największych singlowych, ba! radiowych przebojów, na singlach wypuszczał materiał ambitny, antykomercyjny, 'marillionowy', ale jednak mimo wszystko "singlowy".

Nigdy prosty, łatwy do zapamiętania czy nucenia. Cecha gatunku oczywiście. Bo 'Script For A Jester's Tear', obok 'Misplaced Childchood' to nie tylko dwa najpiękniejsze albumy zespołu, ale jedne z najlepszych w muzyce rocka progresywnego, czy raczej w odróżnieniu od rocka progresywnego lat 70 definiującego muzykę Yes, Genesis, Emerson Lake And Palmer itd - nazywanego neo-progresywnego (krytycy musieli mieć swoje 'szufladki'; Mark Kelly, klawiszowiec zespołu, odpowiedzialny za najbardziej melodyjne tła muzyki zespołu zawsze podkreślał, że tworzą muzykę rockową, nic więcej, choć może ich rock nie jest podobny do tego spod znaku np. AC/DC). Albumy z przepiękną muzyką, światem muzycznym tworzącym swoiste czarodziejskie koncept albumy - ze względu na głos Dereka Dicka, używającego pseudonimu Fish, jego poezję (była autorem tekstów), jego niezwykły talent wokalny i ekspresję w tworzeniu charakterystycznych klimatów - unikalne oraz niezwykłe. Piosenka opowiada o uzależnieniu od narkotyków. Fish nazywał często ten utwór 'The Drug Song' (narkotykowa piosenka) i wspominał, że opisał w niej nastroje, straszliwe, narkotykowe skurcze żołądka w czasie oczekiwania w zimnych pomieszczeniach urzędu dla bezrobotnych.

W piosence zawarł własne doświadczenia ale i przyznał, że tekst powstał także nie tylko na podstawie własnego odbioru, ale przetworzonych cudzych wspomnień, innych znanych ludzi mających podobne jak on problemy z dragami. W 1982 artysta w wywiadzie dla Melody Maker mówił: Ostatni rok przemknąłem na ogromnym speedzie, poznając ten rodzaj bólu, gdy naprawdę zbytnio się napędzisz. Czułem się fatalnie i ta piosenka jest o tym, że wg. pojęcia poprzedniej generacji, narkotyki są narkotykami, leki są lekami, bez względu na ich rodzaj i każdy kto je bierze jest słaby, nie nadaje się do życia społecznego. Nikt właściwie do dzisiaj nie przyznał, że właśnie tak zwane życie w społeczeństwie jest przyczyną brania narkotyków.

Fish: Nikt nie chce wiedzieć niczego o narkotykach, o ludziach je biorących, nikt nie próbuje nawet spróbować zrozumieć, pocieszyć tych ludzi, zdjąć z nich tą presję, tak silną, że szukali ucieczki w narkotykach... Wyobrażałem sobie faceta leżącego w łóżku, np. biorącego akurat porcję heroiny, gdy do jego pokoju wchodzą jego rodzice, którzy zamiast próbować zrozumieć, dlaczego on bierze, jaki jest jego problem, mówią mu: A mówiliśmy ci żebyś nie brał! I przyszła myśl: On wie, ty wiesz ('He Knows You Know') a za nią cała piosenka.

Piękno utworu to jednak przede wszystkim kompozycja melodyczna, znakomicie współgrające partie instrumentalne gitary oraz klawiszy. Dzisiaj słuchając starych płyt Marillion zawsze mi żal rozstania się zespołu z Fishem. Zespół komponował zawsze piękne melodie znakomicie współgrające akurat z głosem Fisha. Steve Hogarth, obecny i długoletni wokalista zespołu to dla mnie niestety inna bajka. Ta gorsza, mniej znana, niespecjalnie zachęcająca nawet do poznania. Wiem, że to może być niesprawiedliwe dla zespołu, ale Marillion to dla mnie ten z Fishem, z jego tekstami, jego wykonaniem, jego teatrem rockowym spod znaku całej twórczości Petera Gabriela - w Genesis i solo. 'Kayleigh', 'Sugar Mice', 'Lavender' z wokalem Hogartha brzmią dla mnie irytująco.

Light switch, yellow fever, crawling up your bathroom wall
Singing psychedelic praises to the depths of a china bowl
You've got venom in your stomach, you've got poison in your head
You should have listened to the priest at the confession
When he offered you the sacred bread
He knows, you know, he knows, you know
H e knows, you know, but he's got problems
Fast feed, crystal fever, swarming through a fractured mind
Chilling needles freeze emotion, the blind shall lead the blind
You've got venom in you stomach, you've got poison in your head
When your conscience whispered, the vein lines stiffened
You were walking with the dead
He knows, you know, he knows, you know, he knows, you know
He's got experience, he's got experience, he knows, you know
But he's got problems, problems, problems
He knows... slash wrist, scarlet fever, crawled under your bathroom door
Pumping arteries ooze their problems through the gap that the razor tore
You've got venom in your stomach, you've got poison in your head
You should have listened to your analyst's questions
When you lay on his leather bed
He knows, you know, he knows, you know
H he knows, you know, but he's got problems
Blank eyes, purple fever, streaming through the frosted pane
You learned your lesson far to late from the links in a chemist chain
You've got venom in your stomach, you've got poison in your head
You should have stayed at home and talked with father
Listen to the lies he fed
He knows, you know, he knows, you know,
He knows, you know, but he's got problems
He knows, you know, he knows, you know, he knows, you know
He's got experience, he's got experience, he knows, you know
You know, you know, you know

Na blogu:

Marillion
Marillion
Marillion 2