75. MTW: ELOY - "A Broken Frame"

Album: Performance, 1983 
Kompozycja: Eloy
Długość: 8:10
Producent: Eloy, Frank Bornemann

Obsada: 
    Frank Bornemann — wokal, gitara   

    Hannes Arkona — gitara, instrumenty klawiszowe
    Hannes Folberth — instrumenty klawiszowe
    Klaus-Peter Matziol — gitara basowa
    Fritz Randow — perkusja, instrumenty perkusyjne

 

Frank Bornemann, Michael Gerlach, Hannes Folberth, Steve Mann, Klaus-Peter Matziol, Bodo Schopf

Niemiecka kapela rocka progresywnego, do której przylgnęła niestety etykietka zespołu naśladującego Pink Floydów, Yes, Genesis. Cóż, pewnie tak było. Do tej samej szufladki wkładano każdy zespół spoza rynku anglosaskiego, np. węgierską Omegę. Faktem jest, gusta muzyczne narzucano wtedy jak, (a może i dzisiaj także) za Kanałem La Manche czy za oceanem. 'Angielski głupcze! - powiedziałby pewnie John F. Kennedy, gdyby był producentem muzycznym.

'A Broken Frame' gdyby zostało nagrane przez któryś z wielkich znanych brytyjskich zespołów pewnie byłoby dzisiaj klasykiem, tak nie jest zupełnie znane jak i cała dyskografia niemieckiego zespołu. Przyznam się, że rzeczywiście gdy już zgromadziłem ponad 10 albumów zespołu z okresu 1972- 1988, okazało się, że mimo tzw. przyzwoitości prawie każdego nagrania, niemiecki zespół nagrał utworów przebojów prawie wcale. Profesjonalna produkcja, ciężko się przyczepić do czegokolwiek. Bardzo ładna angielszczyzna, bogata aranżacja, choć monotonna i powtarzająca się w każdym utworze. Nawet solówka w omawianym dzisiaj utworze bardzo długo mi się nie podobała. No, na pewno nie jest to poziom wirtuozerski wykonawczy czy kompozytorski Gilmoura czy choćby Hacketta.

 Na utwór trafiłem przypadkowo bodajże za sprawą audycji Tomka Beksińskiego. Do dzisiaj go lubię. Usłyszałem nagraną audycję kiepskiej jakości dzięki kumplowi (nagrywaną jak się okazało przez mikrofon). 'A Broken Frame' urzekło mnie, przede wszystkim melodią zwrotek i refrenu (ładniej brzmi: bridge'u). Potem, jak to często bywa w takich sytuacjach, coś czego nie masz okazji często słuchać, nucisz sobie, zapamiętujesz, tęsknisz do utworu i próbujesz go zdobyć w lepszej jakości.  W clipie na dole możemy zobaczyć zespół (na scenie w utworze 'Lost' z 1978 roku). Charyzmy za grosz ale umieją panowie grać.

_______________________________
 
A face that shaped dreams
Lost in a broken frame
The colour is fading but for now
It seems all the same
The smile I loved in the mornings
Now miles away
Once restrained and then winning
Once so open and next discreet
Hear the drizzle of the rain
The window's creaking
Are there foot-steps in the hall
No a tap must be leaking; I'm lonely!
All these noisy little nothings silly nothings drive me insane: it's scaring
Can you imagine just how I feel
I'm slipping, I'm drowning
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
The bit of certainty I had
Undermined and shaken: It's Fading!
The walls of sand are finally breaking
I'm slipping, I'm drowning
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Nothing is collapsing it's all unchanged
But it is stuck on a broken frame
There's still a balance that will remain
And won't slip out of a broken frame
No further will I drift away
Abandoning my course: I stop it now
I'll catch a wave back to the shore not so far away: I stop now
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something
Can't help it can't stop it can't I believe in something

Songs 4 2day: MICK JAGGER, COLDPLAY

Dwie piosenki, dwóch świetnych wykonawców. Nowych nagrań (singiel) Micka Jaggera nie można zignorować, zwłaszcza że artystę wielu dziennikarzy skrytykowano za nie. 'England Lost' (druga piosenka z singla to 'Gotta Get A Grip', obie strony A) to bardzo klarowna ocena przez wokalistę The Rolling Stones Brexitu. Po czyjej stronie stanął artysta mówi nam sam tytuł. W Brytanii singiel przeszedł bez echa - z wiadomych względów, w USA nr 2.

W jednym z numerów 'Guardiana' dziennikarz, podający się za wielkiego fana Micka, obrzydliwie ironizuje, że artysta poprzez opuszczenie UE przez Wielką Brytanię straci dostęp do łatwych dla niego Europejek (Ah, the real tragedy of leaving the EU: Mick Jagger potentially losing easy, visa-free access to sexually available women in mainland European cities). Krytyce poddany zostaje także tekst,  no bo jak może  się podobać ludziom chcącym uciec z Unii słowa: 'Przyjechałem do Anglii, ale jej już nie ma'. Ale sądzę, żezwolennicy Micka jak i Brexitu nie przejęli się. Nieważne, dla mnie piosenka ok, losami Brytyjczyków nie przejmuję się, Mick da sobie radę wszędzie. Łącznie z nowymi podbojami, choć wątpię by w tym wieku był dawnym Jaggerem. Pamiętajmy, że ocenia się, że największymi podrywaczami XX wieku (liczba kochanek liczona w tysiącach) uznano właśnie Micka Jaggera oraz Warrena Beatty. Słynnego aktora z Hollywood, bata Shirley MacLaine. Czy nowy singiel jest zapowiedzią nowego albumu? Nie wiem, jeśli tak, to czekam z niecierpliwością. Bez względu na to czy i kiedy i co wydaje ikona rock and rolla jest ważne i warte zainteresowania się.

Lost, lost, lost, lost
 
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England's lost
 
And everyone said we were all ripped off
I went to see England, but England lost
Lost, lost, lost
It wasn't much fun standin' in the rain
And we all yelled loud and we all complained
Wasn't much of a game
I got soaked
Didn't look home anyway
 
I went to see England, but England's lost
I went in the back, but they said, "Piss off"
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England
I went to see
I went
I
 
I lost a blunt, think I lost the pint
She can go home and smoke a joint, anyway
Do you wanna go?
I went to find England, it wasn't there
I went to find England, it wasn't there
I think I lost it in the back of my chair
I think I'm losing my imagination
I'm tired of talking about immigration
You can't get in and you can't get out
I guess that's what we're all about
 
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but England's lost
 
Lost, lost, lost, lost
Lost, lost, lost, lost
 
Had a girl in Lisbon, a girl in Rome
Now I'll have to stay at home
So lock the shallows, bolt the doors
Nothing's gonna be like Singapore
Don't know what's home
They didn't turn up, the comments complain
No real person is matching their shame
They're much too young and much too hold
Growing much too hot and much too cold
That's what I thought
 
I went to find England
I went to find England
I went to find England
I went to find England, but England's lost

Lost, lost, lost, lost
 
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England's lost
 
And everyone said we were all ripped off
I went to see England, but England lost
Lost, lost, lost
It wasn't much fun standin' in the rain
And we all yelled loud and we all complained
Wasn't much of a game
I got soaked
Didn't look home anyway
 
I went to see England, but England's lost
I went in the back, but they said, "Piss off"
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England
I went to see
I went
I
 
I lost a blunt, think I lost the pint
She can go home and smoke a joint, anyway
Do you wanna go?
I went to find England, it wasn't there
I went to find England, it wasn't there
I think I lost it in the back of my chair
I think I'm losing my imagination
I'm tired of talking about immigration
You can't get in and you can't get out
I guess that's what we're all about
 
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but England's lost
 
Lost, lost, lost, lost
Lost, lost, lost, lost
 
Had a girl in Lisbon, a girl in Rome
Now I'll have to stay at home
So lock the shallows, bolt the doors
Nothing's gonna be like Singapore
Don't know what's home
They didn't turn up, the comments complain
No real person is matching their shame
They're much too young and much too hold
Growing much too hot and much too cold
That's what I thought
 
I went to find England
I went to find England
I went to find England
I went to find England, but England's lost

Source: https://songtexte.co/en/mick-jagger-england-lost-lyrics-538d17

Lost, lost, lost, lost
 
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England's lost
 
And everyone said we were all ripped off
I went to see England, but England lost
Lost, lost, lost
It wasn't much fun standin' in the rain
And we all yelled loud and we all complained
Wasn't much of a game
I got soaked
Didn't look home anyway
 
I went to see England, but England's lost
I went in the back, but they said, "Piss off"
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England
I went to see
I went
I
 
I lost a blunt, think I lost the pint
She can go home and smoke a joint, anyway
Do you wanna go?
I went to find England, it wasn't there
I went to find England, it wasn't there
I think I lost it in the back of my chair
I think I'm losing my imagination
I'm tired of talking about immigration
You can't get in and you can't get out
I guess that's what we're all about
 
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but England's lost
 
Lost, lost, lost, lost
Lost, lost, lost, lost
 
Had a girl in Lisbon, a girl in Rome
Now I'll have to stay at home
So lock the shallows, bolt the doors
Nothing's gonna be like Singapore
Don't know what's home
They didn't turn up, the comments complain
No real person is matching their shame
They're much too young and much too hold
Growing much too hot and much too cold
That's what I thought
 
I went to find England
I went to find England
I went to find England
I went to find England, but England's lost

Source: https://songtexte.co/en/mick-jagger-england-lost-lyrics-538d17

Lost, lost, lost, lost
 
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England's lost
 
And everyone said we were all ripped off
I went to see England, but England lost
Lost, lost, lost
It wasn't much fun standin' in the rain
And we all yelled loud and we all complained
Wasn't much of a game
I got soaked
Didn't look home anyway
 
I went to see England, but England's lost
I went in the back, but they said, "Piss off"
I went to see England, but England's lost
I went to see England, but England
I went to see
I went
I
 
I lost a blunt, think I lost the pint
She can go home and smoke a joint, anyway
Do you wanna go?
I went to find England, it wasn't there
I went to find England, it wasn't there
I think I lost it in the back of my chair
I think I'm losing my imagination
I'm tired of talking about immigration
You can't get in and you can't get out
I guess that's what we're all about
 
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but
I went to find England, but England's lost
 
Lost, lost, lost, lost
Lost, lost, lost, lost
 
Had a girl in Lisbon, a girl in Rome
Now I'll have to stay at home
So lock the shallows, bolt the doors
Nothing's gonna be like Singapore
Don't know what's home
They didn't turn up, the comments complain
No real person is matching their shame
They're much too young and much too hold
Growing much too hot and much too cold
That's what I thought
 
I went to find England
I went to find England
I went to find England
I went to find England, but England's lost

Source: https://songtexte.co/en/mick-jagger-england-lost-lyrics-538d17

Druga piosenka to Coldplay, kapela, ktorej członkowie są średnio o 40 lat młodsi od Jaggera. Na szczęście znowu, jak dla mnie, w wielkiej formie, bowiem kapela Chrisa Martina rozczarowuje mnie od kilku już lat. Zupełnie nie przemawiają do mnie ostatnie albumy zespołu, single z amerykańskimi gwiazdkami. Kocham Coldplay z czterech pierwszych albumów, ale rozumiem, że artysta musi ewoluować, stąd zespół wciąż poszukuje, rozwija się, odnajduje się w nowych rejonach muzyki. Rihanna, Beyonce, czemu nie? Ale jak napisałem wcześniej lubię Coldplay klasyczny, gitarowy, wspomagany oczywiście klawiszami, w typowy dla rocka sposób. Stąd zaskoczenie, że spodobała mi się tak bardzo ich kompozycja 'Hypnotized' z najnowszej EP-ki,'Kaleidocope' (odkurzony rodzaj wydawnictwa rodem z laty 60-tych). Coldplay w brzmieniu klubowym, elektronicznym, z pięknym tekstem i naprawdę narkotycznej melodii. Są piosenki, które puszczane kilka godzin bez przerwy nie nudzą się. Ciężko mi powiedzieć dlaczego? Pulsujący rytm, nienachalna melodia, klimat, elektroniczne brzmienie, ciepły wokal. Nie wyobrażam sobie np. 20 razy pod rząd słuchać np. 'Hotelu California' The Eagles, 'A Day In The Life' The Beatles czy 'Again' Archive, a są to przecież piosenki o niebo lepsze od wymienionych za chwilę, a jednak 'Hypnotized' słuchałem niedawno bez przerwy około 2 godzin. Podobnie kiedyś w czasie jazdy rowerem 'Instant Crush' Daft Punku. Nie umiem tego wyjaśnić.  

Been rusting in the rubble
Running to a faint
Need a brand new coat of paint
Found myself in trouble
Thinking about what ain't
Never gonna be a saint
Saying float like an eagle
Fall like the rain
Pouring in to put out the pain
Oh again and again

Now I'm hyp, hypnotised
Yeah I trip, when I look in your eyes
Oh I'm hyp, hypnotized
Yeah I slip and I'm mesmerised

It's easy to be lethal
I'm learning from the news
It's a guidebook for the blues
Saying it's the very same steeple
People want to choose
They just see it from different views
And threading the needle
Fixing my flame
Oh now I'm moved to exclaim
Oh again, and again


Now I'm hyp, hypnotised
Yeah I trip, when I look in your eyes
Oh I'm hyp, hypnotized
Yeah I lift and I'm mesmerised

Oh again, and again
Now I'm hyp, hypnotised
Yeah I lift to a permanent high
Oh I'm hyp, hypnotised
It was dark
Now it's sunrise

***************

76. MTW: PINK FLOYD - "Time"

Singiel, strona B, 1974 
Strona A: Us and Them
Album: Dark Side Of The Moon

Kompozycja: Pink Floyd

Długość:3:33 (singiel), 7:01 (album)
Producent: Pink Floyd







_______________________________
 

Wright, Waters, Mason, Gilmour

Obsada: 

David Gilmour: wokal, gitary elektryczne,
Roger Waters: gitara basowa 
Rick Wright: wokal, instrumenty klawiszowe (organy, elektryczny fortepian)
Nick Mason: perkusja, instrumenty perskusyjne

    Doris Troy – chórki
    Lesley Duncan – chórki
    Liza Strike – chórki
    Barry St. John – chórki

Epokowe, milowe dzieło muzyki rockowej. Znane dla każdego fana rocka, popu, Floydów. O albumie tym napisano już wszystko, o wszystkich piosenkach z niego również. Cóż ja mogę dodać? Album w zasadzie do dzisiaj wciąż się znakomicie sprzedaje. W sumie na listach Billboardu 889 tygodni. Policzcie ile to lat. Kolejne reedycje, wersje remasterowane, wersje kolekcjonerskie, rocznicowe. Piszę o albumie, gdyż 'Time' to dla mnie najlepszy numer, flagowy z tego albumu, jeden z najlepszych w dyskografii zespołu. Ale parę faktów spróbuję podać. Z albumu "Dark Side Of The Moon", wyjątkowo bardzo zespołowego odnośnie zawartości muzycznej albumu (jeszcze przed dominacją Watersa), wykrojono  dwa single, w 1973 'Money' / 'Any Colour You Like' oraz w roku następnym 'Us And Them' / 'Time'. W przypadku 'Time' wersję skróconą do ok. 3 minut. Pierwszy singiel nr 13 w Stanach zaciekawił, promował niewydany jeszcze album, drugi tylko początek drugiej setki. Bez sukcesów w UK jak i na całym świecie. Powód? Wszyscy już kupili album i mieli wszystkie cztery piosenki. Album oczywiście okupował w roku premiery pierwsze miejsca list przebojów, będąc na nich przez lata, wracając, spadając. "Time" to jedyna - także ostatnia -  na albumie kompozycja, pod którą podpisali się wszyscy członkowie zespołu, choć tekst jest autorstwa tylko Watersa. Piosenka - w skrócie - opowiada o starej prawdzie, kidy szanujemy czas, gdy go już nie mamy,To także ostatnia piosenka klasycznego składu zespołu, Mason, Gilmour, Waters, Wright, w którym ten ostatni ma główną partię wokalną. Rick zaśpiewa jeszcze solo w "Wearing the Inside Out" na albumie 'Division Bell'. Szczegóły odnośnie autorstwa, głównych partii wokalnych albumu znajdziecie na blogu tutaj. 
Parę ciekawostek. Partia tykających zegarów to mix nagrań poszczególnych, pojedynczych zegarów, nagrywanych w sklepach z zegarami (antykwariatach) przez Alana Parsonsa. Lider przyszłego Alan Parsons Project poinformował zespół, że ma takie nagrania i proponuje by je zastosować w nagraniu. Gilmour przyznał, że to pomysł Parsonsa, który się wszystkim spodobał. Bębny na początku utworu Masona to tzw. rototomy. W utworze też mamy żeńskie chórki. Pink Floyd na żadnym ze swoich nagrań w całej dyskografii nie ma swoich chórków. Ciekawe, ale wcale nie takie rzadkie. Ciekawostką jest - podobnie jest na albumie 'Abbey Road' The Beatles -  gdy ten sam motyw muzyczny zastosowano w dwóch utworach. Tutaj w utworze 'Time' mamy motyw muzyczny z 'Breathe', w przypadku Beatlesów mowa oczywiście o 'Never Give Me Your Money', które znowu wpleciono w finałową część albumu, tzw. 'Golden Slumbers Melody'

   'Time' to jeden z pierwszych utworów muzycznych, z którym się zetknąłem  w moim życiu, jako nastolatek, przy którym miałem świadomość, że 'o to, już inna półka muzyki, to już coś!' W swej nieporadności obycia się z wyrafinowaną muzyką  ze świata, dostępem do niej, brakiem pojęcia o rocku progresywnym, zerowym z nim kontaktem, wyczuwałem jednak wyjątkowość usłyszanej na albumie Pink Floyd muzyki. Nie znałem wtedy jeszcze ostatnich albumów Beatlesów, zafascynowany T.Rexem, Slade'ami, glam-rockiem. Podobały mi się - sorry - nawet niektóre piosenki Bay City Rollers (sentyment do "You're Woman" pozostał, czemu dałem dowód na Topie). Pierwszy kontakt z Pink Floyd to właśnie album 'Dark Side Of The Moon' no i oczywiście 'Time'! Pierwszy porażający zmysły utwór na płycie. Na trzy pierwsze nikt z nas, mnie, moich znajomych, nie był gotowy. "On The Run" był wtedy dla mnie całkowicie zbędnym na płycie numerem. Jakieś hałasy, stukot pędzących obcasów, odgłosy z lotniska, dworca? O co w tym do diabła chodzi? "Time", cała druga strona albumu, to już była zrozumiała muzyka. Wspaniała, mimo że nie taneczna, niełatwa do nucenia, bez podchwytliwych refrenów.

Pamiętam ogromne rozczarowanie, gdy słuchając muzyki z albumu, nie mogłem dowiedzieć się jak wyglądają muzycy. Czarna okładka z pryzmatem rozszczepiającym światło była na moim ówczesnym poziomie intelektualnym przedumana, niezrozumiała. Wolałem albumy z okładkami w stylu 'Slayed' wspomnianych Slade'ów. Okładki z wyraźnymi zdjęciami zespołu, wykonawcy. Nazwa Pink Floyd była już mi znana, żadne z wcześniejszych płyt nie. Podobała mi się już sama nazwa albumu: 'Ciemna strona Księżyca'. Przypomnę, że w owych czasach dla takich nastolatków, dzieciaków jeszcze jak ja, ogromnie na wyobraźnię oddziaływały egzotyczne nazwy zespołów: Nazareth, Black Sabbath, Deep Purple. Zanim poznało się muzykę tych zespołów, słyszało się o nich, w pochwalnych mowach starszych kolegów. 'Co ty tam słuchasz... Nazareth to dopiero muza...' No i gdzieś ktoś kupił album Pink Floydów i zaczęło się przegrywać, pożyczać taśmy. Nie każdy miał adapter takiej klasy, która nie zniszczyłaby płyty (o ile sobie przypominam, to pierwszy dobrej klasy adapter, 'Fonomaster' pojawił się w domu w 1976-77). No, i ta muzyka. Nie wszystkie utwory z albumu od razu przypadły mi do gustu, w zasadzie trzy pierwsze średnio. Przewijało się od razu do 'Time'. Ba, 'Time' pojawiał się nawet na prywatkach jak tzw. 'wolny'. Rozpoczynające utwór zegary dawały sygnał, że trzeba się rozglądać za jakąś ładną dziewczyną do tańca. Unbelieveable? Wiem.

 ______________________________

Ticking away the moments that make up a dull day
Fritter and waste the hours in an offhand way.
Kicking around on a piece of ground in your home town
Waiting for someone or something to show you the way.

Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
You are young and life is long and there is time to kill today.
And then one day you find ten years have got behind you.
No one told you when to run, you missed the starting gun.

So you run and you run to catch up with the sun but it's sinking
Racing around to come up behind you again.
The sun is the same in a relative way but you're older,
Shorter of breath and one day closer to death.

Every year is getting shorter; never seem to find the time.
Plans that either come to naught or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over,
Thought I'd something more to say.

Home
Home again
I like to be here
When I can

When I come home
Cold and tired
It's good to warm my bones
Beside the fire

Far away
Across the field
The tolling of the iron bell
Calls the faithful to their knees
To hear the softly spoken magic spell

TROCHĘ KSIĄŻKI: "Macierewicz i jego tajemnice" - Piątek Tomasz

Na blogu przede wszystkim zamieszczam posty o muzyce (sam tytuł już jego definiuje, choć rzeczywiście top czyli zestawienie czegoś najlepszego z wszech czasów niekoniecznie musi się odnosić tylko do muzyki, mogą być ulubione książki, filmy, seriale, wykonawcy, aktorzy), ale także polecam czasem warte obejrzenia filmy, seriale, czasem książki. Dzisiaj w ramach serii 'Mix Blogowy' ciekawa pozycja, o której ostatnimi czasy głośno a powinno być chyba jeszcze głośniej. Myślę, że nie można jej zignorować, nawet jeśli niespecjalnie interesujemy się polityką. Warto wyrabiać sobie zdanie w każdej dziedzinie naszego życia a polityka jak nigdy zagląda nam teraz głęboko w nasze życie prywatne, zawodowe. W ramach 'dobrej zmiany' w swoim życiu intelektualnym, może zamiast kolejnej książki np. Lee Childa (pisarz podpisał umowy na kolejne serie z Jackiem Reacherem i nie poprzestanie na tych 21 co już zostało wydanych), w oczekiwaniu na finał 'Gry o tron' zalecana pozycja książkowa. 
We Wrocławiu zlot kilku tysięcy bibliotekarzy z całego świata, zaniepokojonych stale zmniejszającą się liczbą bibliotek, czytających. Znak czasów. Zniknęły kafejki internetowe, zaczną się pojawiać kafejki, w których w okularach 3d będziemy mogli przeżywać wirtualne przygody. Ale nic nie zastąpi książki. Nigdy, wierzcie mi. 

 *****

77. MTW: THE CURE -"The Last Days Of Summer"

Album: "Bloodflowers", 2000

Kompozycja: The Cure

Nagrana: 1988-1989 (album)

Długość: 5:36
Producent: Robert Smith, Paul Corkett


_______________________________
Obsada: 

Robert Smith: wokal, gitara,
Simon Gallup: gitara basowa
Perry Bamonte: gitara
Roger O'Donnell: klawisze
Jason Cooper: perkusja

Są piosenki, które swoim klimatem dość przejrzyście obrazują treść utworu. Jest takich piosenek dużo. Powiedziałbym, że wiele. Przykładowo, jestem przekonany, że nawet dla słuchaczy nie znających języka angielskiego, tłumaczenia tekstu przeboju Dona Henley'a, 'Boys of Summer' , jego aranżacja, instrumenty, tempo, czyli to wszystko co tworzą klimat piosenki, sugerują, że pewnie jest to coś związanego z odchodzącym latem. Nostalgią, niekoniecznie za kimś, bardziej za czymś. Czymś co mija, pewnie jest trochę dla każdego przygnębiające.Może tylko dostrzega się to i nic więcej. Przynajmniej tak odbieram niektóre piosenki. Także w przypadku tej, piosenki zespołu The Cure z albumu 'Bloodflowers', zaliczanego to tzw. trylogii w dyskografii zespołu. Trzech albumów z muzyką bardzo do siebie podobną. 'Pornography' z 1982, ‘Disintegraion’ z 1989 oraz wspomnianego ‘Bloodflower’, na którym znajduje się opisywany song. W drugim clipie wykonanie tej piosenki w czasie koncertu w 2002 roku w Berlinie, w czasie którego zespół wykonał repertuar z tych trzech płyt. Cały. Opisałem na blogu dvd z tego koncertu. 
W czasie koncertu w Łodzi rok temu Robert Smith z kolegami nie omieszkali i tej piosenki wykonać. Przeciętnie. Ale piosenka jest w sam raz na pogodę połowy sierpnia, choć lato jeszcze w pełni. Burze, deszcze, tragedie w kraju. Piękny song, słuchany wieczorem głośno, w przyciemnionym pomieszczeniu, z lampką dobrego wina robi jeszcze większe wrażenie. Jak to zwykle u zespołu długie intro, budowana starannie aranżacja z kolejno dodawanymi instrumentami. Miejsce 77. Nie za nisko?

 Berlin 2002 - live

 ______________________________

Nothing I am
Nothing I dream
Nothing is new
Nothing I think or believe in or say
Nothing is true

It used to be so easy
I never even tried
Yeah it used to be so easy...

But the last day of summer
Never felt so cold
The last day of summer
Never felt so old
Never felt so...

All that I have
All that I hold
All that is wrong
All that I feel for or trust in or love
All that is gone

It used to be so easy
I never even tried
Yeah it used to be so easy...

But the last day of summer
Never felt so cold
The last day of summer
Never felt so old
The last day of summer
Never felt so cold

ODCHODZI ELVIS - 40 LAT TEMU!!!

W poniedziałkowym numerze 'Gazety Wyborczej' ukazał się bardzo ciekawy artykuł zmarłego przed kilkoma dniami dziennikarza Roberta Sankowskiego (znakomity dziennikarz muzyczny, nie doczekał publikacji swego tekstu) poświęcony Elvisowi. 16 sierpnia 1977, 40 lat temu umiera Elvis Presley. Gorąco polecam. Jako ilustrację tego postu zamieszczam dwie piosenki typu 'tribute'. Samego Króla na samym końcu. W swoim wielkim przeboju. I w znakomitej formie. Tak, wtedy Elvis pokazał światu, że jest nadal w formie (to był 1968 rok). Niestety, wtedy też zaproponowano mu Las Vegas. Wracając do piosenek poświęconych zmarłemu (choć, who knows?...) Przyjemny przebój holenderskiego wokalisty, dj'a Danny'ego Mirrora,"I Remember Elvis Presley",w którym artysta pięknie oddaje hołd zmarłemu piosenkarzowi. W oryginalną piosenkę, na marginesie samą w sobie uroczą, artysta wplótł sample znanych przebojów Presley'a a nawet treść radiowego komunikatu o śmierci Kinga. No i bardzo taki 'fanowski' tekst. Przebój Mirrora jest bardzo znany, ale niekoniecznie już ten drugi, Ronniego McDowella - "King Is Gone". McDowell naśladuje głos Elvisa naprawdę znakomicie.

  

Ciekawostka:
Elvis i The Beatles (tutaj)

I REMEMBER ELVIS PRESLEY

Last night I turned radio on for the midnight news
Suddenly I thought I died of a broken heart
When I heard the announcer say

(Ladies and gentlemen, the king is dead
Elvis Presley just died in a hospital in Memphis, Tennessee
42 Years on this planet, but he'll be here forever)

I remember Elvis Presley
Lord, how I love to hear him sing!
So I'll adore him just forever
For he's the one and only king

I remember Elvis Presley
And he won't ever set me free
Like he was singing "Now or never"
He's just a golden memory

Good luck charm is not forever
Good luck songs we need 'em ever
Again, again I'll play your songs
'Cause in my mind you haven't gone

Are you lonesome tonight?
Do you miss him tonight?
Tell me, dear, are you lonesome tonight?

I remember Elvis Presley
Lord, how I love to hear him sing!
So I'll adore him just forever
For he's the one and only king

I remember Elvis Presley
And he won't ever set me free
Like he was singing "Now or never"
He's just a golden memory

My dear friend, I won't forget you
When I need you I can hear you
King, though I don't know where or when
There'll be a day we'll meet again

Wise man say
Only fools rush in
But I can't help falling in love again


Elvis Presley
I wanna thank you for all the happiness you gave so many people
All over the world during many, many years
I remember the DJ was playing "Jailhouse rock"
When I had my first date with a beautiful girl
And since that evening you've been my friend, Elvis


I remember Elvis Presley
Lord, how I love to hear him sing!
So I'll adore him just forever
He's just a golden memory

Tekstu Roddiego nie przytoczę. Sam tytuł jest wymowny. I kilka fotek genialnego piosenkarza. Od 18 latka do 42 letniego mężczyzny. Metamorfozy zewnętrzne przerażające. A szły za nimi i psychiczne. Mimo ciągłej obecności w pobliżu swego ojca, Elvis nie miał nikogo, kto by o niego zadbał. Po prostu. Nieszczęśliwy, samotny, zagubiony człowiek otoczony bandą klakierów, sępów, oszustów. 

WOODSTOCK - 48 LAT TEMU!!!

 ***********

15 sierpnia 1969. Najwspanialszy festiwal muzyczny w historii świata. W Bethel, koło Nowego Jorku na działce o powierzchni około 240 ha, farmie, której właścicielem był Max Yasgur rozpoczął się  trzydniowy festiwal Woodstock, pod hasłem: "Peace, Love and Hapinnes'. Najsłynniejsze wydarzenie muzyczne, obyczajowe, spektakularne (jak choćby wykonanie w czasie festiwalu hymnu Stanów Zjednoczonych przez Jimiego Hendrixa) nie tylko dla epoki 'Lata miłości' czy 'ery wodnik' lub tzw' epoki dzieci-kwiatów'. Mimo, że impreza nie była zupełnie przez jej organizatorów reklamowana w mediach, przyciągnęła ona ok. 400 000 fanów. W przedsprzedaży bilety kosztowały ok. 18 dolarów, 24 dolarów w czasie koncertu. Gdy stało się jasne, jak ogromna liczba ludzi pojawiła się na farmie, organizatorzy wspaniałomyślnie zrezygnowali z biletów. Festiwal stał się darmowy a wystąpili na nim prócz wspomnianego Hendrixa tak wielkie gwiazdy jak The Who, Santana czy Janis Joplin. Od tego festiwalu wielu wykonawców stało się gwiazdami. 'Grałem na Woodstock!' otwierało każde drzwi. Z pewnością była to przepustka do wielkiej kariery dla  Carlosa Santany. 

Warto wspomnieć, że w ciągu trzech dni festiwalu wszyscy spodziewali się ujrzeć na scenie The Beatles. Dla mnie piosenką, która nieodzownie kojarzy się z tym wydarzeniem to cover piosenki Joni Mitchell, 'Woodstock; w wykonaniu zespołu Matthew Southern Comfort. Do dzisiaj Woodstock to wydarzenie jak kamień milowy dla większości Amerykanów. Porównywane do dnia zabójstwa Kennedy'ego, wojny w Wietnamie, inwazji brytyjskiej z The Beatles w 1964 czy lądowania człowieka na Księżycu. Amerykańskie media na przestrzeni mijających lat (po tym jak magazyn 'Rolling Stone' zaliczył trzy dniowy festiwal do 50 najważniejszych wydarzeń w historii ludzkości, które zmieniły losy świata), że wyliczył, że gdyby na polach Bethel byli ci wszyscy, którzy po latach wspominali: Bylem na Woodstock', na festiwalu musiałoby być kilka milionów ludzi.

  No i nie mogę nie napisać, że i my mamy swój Woodstock. Dzięki Jurkowi Owsiakowi od 1995 roku organizowany jest 'Przystanek Woodstock (oficjalna strona festiwalu : http://woodstockfestival.pl). Zjawisko przepiękne, bajeczne, mądre, przyjazne. Z czym można go porównać? Tylko z Wielką Orkiestrą Świątecznej Pomocy. Czyli czymś po prostu fantastycznym, co można określić tylko słowami: Dzięki Bogu, że jest. Cudnie, że mamy kogoś takiego jak Jurek. Serdecznie pozdrawiam! 

 I jeszcze wracając do Woodstocku. Tego oryginalnego. Polecam dobry film Anga Lee, 'Taking Woodstock'. Zobaczycie jak to było naprawdę. No i na i na koniec poniżej wspomniany, piękny 'Woodstock' w wykonaniu MSC. O piosence więcej, gdy nadjedzie jej pozycja (bardzo wysoka) na moim Topie Wszech-Czasów.

Jutro kolejna rocznica, śmierci Elvisa...

Oryginalny plakat reklamujący wydarzenie.

JOHN LENNON - Nowy Jork, 15.08.1965

Ostatni z serii czterech wywiadów dj'em z San Diego w Kalifornii, Tima Hudsona 'Lorda'. Z Johnem,, jeszcze przed koncertem na Stadionie Shea. Tim jak już pewnie zorientowaliście się po lekturze poprzednich trzech wywiadów z R, G i P, towarzyszył zespołowi w trasie. By mieć materiał dla swojej macierzystej stacji w San Diego KFWB 'łapał' Beatlesów w każdym możliwym na to momencie. Akurat Johna przed wielkim koncertem.
Wcześniejsze trzy wywiady w poprzednich postach na blogu (spis w WYWIADACH). Niebawem - wypada to niestety nie chronologicznie, (dwa dni przed rozmowami muzyków z Hudsonem) akurat w przypadku tych wywiadów - fragmenty najciekawszych pytań i odpowiedzi zespołu w dniu 13 sierpnia 1965, w pierwszy dzień po przylocie z Anglii do Ameryki na trasę 'North America Tour'.  Ameryka u szczytu Beatlemanii a my poznajemy wrażenia zespołu  w owym czasie. I na koniec mała moje refleksja. Zawsze gdy pada wzmianka we wczesnych wywiadach Johna o Nowym Jorku, że mógłby tam zamieszkać, wyjechać, że mu się podoba etc., pcha mi się do głowy myśl: John, kurcze, zginiesz tam za kilkanaście lat, odpuść sobie Amerykę. Eh! Taka karma.

JOHN: Hallo!
P: Mój przyjaciel Tony...JOHN: Hello, ja się miewasz? A tutaj jesteś, oh przepraszam -
P: Jak wypadł wasz telewizyjny show ostatniego wieczoru?
JOHN: Uh... Nie wiem, nie oglądaliśmy go. Wydaje się, że wypadł w porządku.
P: Mieliście dziewięć godzin harówy...
JOHN: Taa, włożyliśmy w to kawał pracy, próbowaliśmmy dac im najlepsze brzmienie, ale nie wiemy co się stało na końcu. Ale wydaje się, że wszystko ok.
P: Czy uważasz, że Ed wystarczająco kontrolował fanów?
JOHN: Um...
P: Czy twoim zdaniem ochrona była wystarczająca?
JOHN: Oh, ochrona była w porządku. Nie jesteśmy za tym żeby ich specjalnie kontrolować. Może to on tego chciał.
P: Wiesz, czasem są fani, którzy powodują zamieszki, ale spodziewam się, że gdybyś to ty powiedział im 'cicho!' to uciszyliby się...
JOHN: Nie, nie zrobiliby tego. Nie w czasie koncertu. Nie możesz - nie ma - nie jest... - my nie chcemy ich uciszać. Koncert nie polega na tym by każdy tylko siedział i słuchał. Tak mogą słuchać płyt. Oni chcą słuchać nas wtedy kiedy... no wiesz. Na tym to polega. Lubie zamieszanie, oczywiście takie, w którym nikt nie zostaje skrzywdzony.
P: Słyszeliście to? On lubi zadymy!... Ok, John, jesteście teraz na trasie po Ameryce Północnej.
JOHN: Jesteśmy?
P: Czy jest jakieś miejsce, na które szczególnie czekasz? No powiedz...
JOHN: Nie wiem nawet gdzie będziemy... 
P: Jedziemy do...
JOHN: Wiem, że będziemy mieli przerwę w L.A. z dala od tego wszystkiego.
P: Co będziecie tam robić przez pięć dni, mam na myśli L.A. Macie jakieś plany?
JOHN: Cóż, będziemy się prawdopodobnie kryć przez zadymami.
P: Żądacie basenu do pływania i butelek.... - sza! nie mówiłem tego. Chcecie basenu do pływania i będziecie szczęśliwi.

JOHN: Taaa, basen do pływania i butelkę czegokolwiek, co dadzą.

P: I nie wyrzucajcie szkockiej jak to zrobił George rok temu. 

JOHN: Ta, bardzo wtedy tęsknił, nie? 


.........
.....
.. 
tutaj: ciąg dalszy -  oczywiście na blogu o The Beatles.