P: Na sesję zdjęciową pojechałeś w ciągu tygodnia do trzech parków narodowych. Wygląda to trochę na boondoggle.
Brad: Zdefiniuj boondoggle?
P: Mam na myśli po prostu jakiś rodzaj zabawnej przygody...
P: Wow, nieźle. Potem White Sands.
Brad: Nigdy nie widziałem czegoś takiego. Mam na myśli, że wydmy są tak rzeźbiarskie, nowoczesne, proste, rozległe i po prostu mają niesamowite kształty. Widzieć je białe i odbijające światło — niebo jest faktycznie ciemniejsze niż ta ziemia. To dziwne, piękne miejsce.
Brad: Zaliczyliśmy Carlsbad Caverns. Jeśli mamy zrobić sesję dla celebrytów, zróbmy coś, pracujmy z artystą, zobaczmy, co wymyślimy. Zawsze jest ciekawiej.
P: Czy teraz, po tym wszystkim, czujesz się ograniczony jako aktor?
Brad: Nie, nie myślę już o sobie jako o aktorze. To zajmuje tak mało czasu w moim roku, także mojego mojego skupienia. Film wydaje mi się tanią przepustką, sposobem na dotarcie do tych trudnych uczuć. To już nie działa, zwłaszcza gdy jesteś ojcem.
P: Na wykresie kołowym gdzie umieściłbyś aktorstwo?
Brad: Aktorstwo byłoby bardzo małym kawałkiem.
P:
Czy postrzegasz siebie jako kogoś, kto odniósł sukces?
Brad: Chciałbym móc po prostu zmienić swoje nazwisko.
P: Być kimś innym, nową osobą?
Brad: Jak P. Diddy. Mogę być teraz Puffym albo – kim jest Snoop? Lwem? Czułem, że Brad był mylącą nazwą, a teraz czuję się jak pieprzony Brad.
P: Jakie inne imię przyjąłbyś?
Brad: Żadne. Kiedy przychodzi zewnętrzny sukces, najbardziej cieszy mnie to, że jest w nim osobiste odkrycie. Ale kiedy uznam go za powtarzalny lub boleśnie nudny, będzie to dla mnie absolutna śmierć.
P: Kiedy mówisz, często pocierasz kciukiem o palce — zaobserwowałem to.
Brad: Nie wiem. Jestem dotykową osobą — jestem czuć dotyk. "Lubię czuć rzeczy" – powiedział on. [śmiech]
P: Taaa, w liceum pewnie był chłopcem, którego najczęściej wybierano do...
Brad: By cię poczuć. [śmiech] Nie wiem, myślę, że to powrót do feelingu. Myślę, że spędziłem dużo czasu unikając uczuć i budując wokół nich struktury. Teraz już nie mam na to czasu.
P: Kiedy aktorstwo jest jeszcze dla ciebie ekscytujące?
Brad: Powiedziałbym, że bardziej w komediach, tam podejmujesz ryzyko. Mogę
produkować bez przerwy hity ale po prostu… moim ulubionym filmem jest
najgorszy film ze wszystkich, które zrobiłem, Zabójstwo Jessego Jamesa ( The Assassination of Jesse James). Jeśli wierzę, że coś jest warte, to wiem, że będzie warte w przyszłości. I są chwile, kiedy staję się naprawdę cyniczny, wiesz. Spędzam
dużo czasu na projektowaniu i nawet to szaleństwo rzeźbiarskie, w
którym się zajmuję, miewam dni, kiedy – i tak wszystko ląduje w błocie:
po co? Więc ja też przechodzę przez takie cykle, wiesz? Jaki w tym sens?
P: O rany. To wielkie pytanie...
Brad: Wiem, o co we wszystkim chodzi – chodzi o komunikację, łączenie. Wierzę, że wszyscy jesteśmy komórkami w jednym ciele; wszyscy jesteśmy częścią tej samej konstrukcji. Chociaż kilku z nas ma raka. To także pomaganie innym. Tak, pomagajmy sobie nawzajem, to wszystko.
P: Więc co oznacza w twojej rozpisce później?
Brad: Boję się wchodzić do studia. Myślę,
że to był Picasso, który powiedział o momencie patrzenia na przedmiot i
pacnięcia farbą w płótno, i wtedy dzieje się sztuka. Dla mnie to chwila, w której zaczynam czuć emocje na wyciągnięcie ręki. Ale żeby przenieść te emocje do gliny - po prostu nie rozbiłem jeszcze powierzchni. I nie wiem, co będzie dalej. W tej chwili wiem, że praca fizyczna jest dla mnie dobra, poznanie ekspansywności i ograniczeń materiałów. Muszę zacząć od dołu, muszę zamiatać podłogę, muszę kończyć swoje gówno nocą.
P (Michael Paterniti):
Znowu metafora. Ale ona działa.
Brad: Teraz muszę wbijać własne paznokcie.
 |
Jak zawsze artykuł uzupełniam o pewne komentarze, wyjaśniania, także zdjęcia, niektóre nie zawarte w cytowanym numerze CQ.
Pitt stara się przypominać swoje sny. Przy swoim łożu na stoliku ma zawsze notatnik i coś do pisania. Budzi się, zapisuje. Odkryłem,
że to pomaga. Ciekawe jest co tam się dzieje, kiedy nie jestem u
steru... Przez ostatnie cztery, pięć lat najbardziej dominującym obrazem
w moich snach był skok oraz dźgnięcia. Zawsze
działo się to w nocy, w ciemnościach, przechadzałem się chodnikiem w
parku lub po promenadzie i jak przechodziłem pod latarnią jak
Egzorcysta, ktoś wyskakiwał z głebi i dźgał mnie w żebrach. Lub zauważam,
że jestem śledzony, a potem ktoś inny mnie osacza, zdaję sobie sprawę,
że jestem w pułapce, a oni chcą mnie poważnie skrzywdzić. Albo jestem ściganym... Zawsze dźgany. Budziłem się przerażony. Nie rozumiałem, dlaczego to/oni chcą mnie skrzywdzić. To ustało rok lub dwa lata temu, kiedy zacząłem wracać prosto do snu i zadawać wprost pytania, dlaczego?
Można by się pokusić o psychoanalizę tych snów. Brad
Pitt – złoty chłopak z Missouri, który w wieku 22 lat przeprowadził się
do Kalifornii i stał się największą gwiazdą filmową na świecie, który
podobno zarabia do 20 milionów dolarów za film, który dwukrotnie był
częścią prawdopodobnie najsłynniejszego związku na świecie [Aniston, Jolie] — nie może nigdzie iść bez bycia śledzonym przez paparazzi. Łatwo sobie wyobrazić, jak ten człowiek może czuć się ścigany, będąc nieustannie śledzony. Być
może zaskakujące jest to, w jaki sposób zły sen w końcu zniknął: tylko
poprzez studiowanie tego koszmaru - uważne zanotowanie go i próbę
ustalenia jego znaczenia - zaczął mieć na niego mniejszy wpływ.
czytaj też:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz