Dzisiaj
długo odkładany post o pewnych zawiłych relacjach pomiędzy dwoma
nieżyjącymi Beatlesami, Johnem i George'm. Pisałem już na ten temat, ale
wracam do niego jeszcze raz w bardziej obszernym tekście. Z lektury
bloga i miliona innych pozycji (książek, publikacji, stron www itd)
wiemy, że gdy zespół się rozpadł relacje między czterema ex-członkami
Fab Four były skomplikowane. Zróżnicowane i bardzo kapryśne. John, Paul
oraz George cały czas utrzymywali bliski kontakt - żadna niespodzianka -
z Ringo. Pomagali mu w jego różnych projektach artystycznych czyli
solowych nagraniach (pisali dla niego piosenki, brali nawet czasem
udział w ich nagraniach). Inaczej był między pozostałą trójką.
Interakcje między trzema głównymi twórcami utworów zespołu wahały się od
ciepłej przyjaźni do ostrej rywalizacji. Głównym celem Lennona i
Harrisona był oczywiście - znowu żadna niespodzianka - McCartney.
Chociaż uważa się, że to John Lennon był tym, który pierwszy opuścił
szeregi The Beatles, to także w powszechnej świadomości utrwalił się
obraz Paula, który pierwszy fakt swego odejścia upublicznił, umocnił
rozpad i - co potem opisywano moim zdaniem niesprawiedliwie - zmierzył
się z nim w najbardziej antagonistyczny sposób.
 |
George, Stuart Sutcliff, John Lennon, Hamburg - dawno, dawno temu ...
|
Poprzez
oczywiście muzykę. McCartney wydał swój pierwszy solowy album, wbrew
namowom przyjaciół, wytwórni w bezpośredniej rywalizacji sprzedaży z
ostatnim albumem The Beatlesów, "Let It Be", co bardzo miało zdenerwować
całą pozostałą tróję Beatlesów. Tak, Ringa także. Ponadto niektóre
utwory na "Ram" wydawały się lekceważyć jego byłych członków zespołu w
niepochlebny sposób, najbardziej zauważalne są uszczypliwości wobec
Lennona w piosence „Too Many People”. Więcej na ten temat znajdziecie
oczywiście na blogu, choćby tutaj. Obaj najwięksi (sorry George) Beatlesi bardzo się wtedy od siebie oddalili. Inaczej było w pozostałych relacjach.
Skupmy się na tych miedzy Lennonem i Harrisonem. Obaj po rozpadzie
zespołu cieszyli się w tym czasie czymś w rodzaju odnowionej przyjaźni i
kreatywnego partnerstwa. Pomimo odrzucenia wielu piosenek George'a
przez trójkę kolegów na ostatnich sesjach The Beatles, które ostatecznie
znalazły się na potrójnym albumie "All Things Must Pass". Podczas
wywiadów Bobby Whitlock, grający a wspomnianym albumie Harrisona
wspominał: Pamiętam, jak przyszedł
do studia podczas sesji nagraniowych Lennon i w bardzo przyjacielskiej
atmosferze puszczono mu muzykę ao on był nią widocznie zachwycony.
Po
tych sesjach dynamika stosunków obu muzyków całkiem odtajała. John
zaprosił George'a na swoją sesje "Remember" z albumu "John
Lennon/Plastic Ono Band", w których uczestniczył także Ringo. Trójka się
dobrze dogadywała, a John zaprosił George'a do współpracy przy swoim
kolejnym albumie, słynnym "Imagine". Chociaż te doświadczenia były
przyjemne dla obu stron, dynamika znajomości zmieniła się, gdy Lennon
niedługo potem wyjechał z Anglii - już na stałe, choć wtedy tego nie
wiedział - do Nowego Jorku w USA.
W 1979 roku Harrison opublikował autobiografię zatytułowaną jak jego
beatlesowski przebój, "I, Me, Mine". Książka ukazała się w limitowanym,
oprawionym w skórę nakładzie 2000 sztuk, a każda z nich była
własnoręcznie podpisana przez autora, zilustrowana kopiami rękopisów
tekstów piosenek (czasem dziurawych od papierosa, z plamami po kawie) i
wyceniona na sporą, wprawiającą w osłupienie kwotę 148 funtów.
Zawierała głownie teksty piosenek i informacje biograficzne, przy czym
około 60 z oryginalnych 400 stron poświęcono materiałom
autobiograficznym napisanym przez George'a. W tej części muzyk umieścił
swoje przemyślenia dotyczące jego muzycznych inspiracji.
Lennon został w nich zauważony, przynajmniej według samego Lennona. Był
on oczywiście tą publikacją mocno dotknięty, rozczarowany i
rozgniewany. W 1980 roku w swoim ostatnim wywiadzie (dla Playboy'a,
znajdziecie cały tutaj na blogu) JOHN
zwierzył się, że wspomnienia kolegi z The Beatles bardzo go zraniły.
Uważał, że po tym, kim od 1957 roku był dla George'a i co dla niego
zrobił, został zaledwie wspomniany. Zdawkowo. Skomentował to słowami: Na
skutek rażących ominięć mój wpływ na jego życie równa się zero, nul... W
jego książce, która rzekomo opiera się na przejrzystym spojrzeniu na
wszystkie utwory, jakie napisał, wspomina podrzędnego saksofonistę czy
gitarzystę, których poznawał w kolejnych latach. Zostałem pominięty,
jakbym nigdy nie istniał. Myli się. Tak naprawdę nazwisko
Lennona w książce zostało wymienione 11 razy - to więcej niż Paula, The
Beatles, Erica Claptona, czy nawet Drugiej żony, Olivii. Zapytany
dlaczego tak się stało dopowiedział: Ponieważ
związek George'a ze mną był związkiem młodego naśladowcy i starszego
faceta. Jest ode mnie młodszy o trzy czy cztery lata. To związek miłości
i nienawiści i myślę, że George żywi do mnie urazę za to, że byłem
ojcem, który opuścił dom. Nie zgodziłby się z tym, ale tak to czuję. Po
prostu to mnie zraniło. Zostałem całkowicie pominięty, jakbym nie
istniał. Nie chcę być aż tak egocentryczny, ale był moim uczniem, gdy
zaczynaliśmy. John wyjaśnił, że uważał George'a go ubóstwiał,
ponieważ był starszy, miał już kontakty seksualne, pił alkohol i robił
różne tzw. dorosłe dzieci, dla dzieciak jakim był młodszy kolega jeszcze
niedostępne. George łaził za nim i jego dziewczynami (potem już żoną
Cynthią) jak zagubiony szczeniak, "krążąc ja te dzieciaki przy bramie Dakoty teraz". John zauważył również, że pomógł przyjacielowi przy jego piosence "Taxman". Chociaż nie chciał. Pomyślałem:
Oh nie, nie. nic nie mówi, nie muszę pracować nad rzeczami George'a.
Wystarczy mi robienie własnych rzeczy i rzeczy Paula. Ale ponieważ go
kochałem i nie chciałem go zranić, kiedy zadzwonił do mnie tamtego
popołudnia i spytał: 'Czy pomożesz mi z tą piosenką?', po prostu
ugryzłem się w język i odparłem: OK.
To
nie do końca prawda. W książce Harrison wspomina Lennona wiele razy,
ale w odniesieniu do jego roli w swej ewolucji jako muzyka i autora
piosenek, a nie jako wpływu na jego samego. "W "I, Me , Mine" 'cichy
Beatles' przeważnie unika mówienia o tym zespole, a dwaj pozostali
przyjaciele Starr i McCartney również są bardzo rzadko wspominani. Rzecz
jasna, George podziwiał Johna, gdy zostali już przyjaciółmi, ale nie
był wcale "uczniem" Johna, za jakiego ten go uważał. Choć w zespole był
wyciszony i sam spychał się na drugi plan (przy dużej "pomocy" dwóch
liderów Fab Four), to zawsze wiedział, jak stawić czoła Johnowi, gdy
tylko było to potrzebne. George przyznał, że gdy przyłączył się do The
Beatles to zawstydził Johna. To on pokazał liderowi kapeli, że gitara
powinna mieć sześć strun i wiele akordów. Joshua M. Greene w książce
"Here Comes the Sun: The Spiritual And Musical Journey of George
Harrison" napisał, że George początkowo podziwiał Johna, "ale nigdy nie
pozwolił, by sarkazm Johna wziął nad nim górę. George odpowiadał mu po
prostu tym samym i dawał "posmakować własnego", często niemniej
przenikliwego i ostrego. Faktem jest także to, że to John dawał
George'owi większe szanse zaistnienia w swoich piosenkach niż to czynił
Paul, czy pozwalał George Martin. Mógł pomóc George'owi napisać kilka
wersów tu i ówdzie, ale warto podkreślić, że George również odwdzięczał
się tym samym. W wielu przypadkach wstawki gitarowe George uzupełniały
pięknie linie melodyjne piosenki, czego dobrym przykładem jest piosenka
Paula "And I Love Her". Spróbujcie wyobrazić sobie jak brzmiałaby bez
gitarowych motywów George'a,a akurat te w tej piosence były wyłącznie
jego pomysłem.
Wracając do tematu, to nawet Yoko Ono broniła Harrisona. W tym samym
wywiadzie, w którym John zdyskredytował książkę George'a, Ono dodawał
swoje dwa grosze, mówiąc: Nie sądzę, żeby naprawdę to miał na myśli. Książkę prawdopodobnie redagowali ludzie z jego otoczenia. Jeśli
nawet Ono opowiada się po stronie autora książki, łatwo sobie
wyobrazić, że John mógł być nieco irracjonalny w jej odbiorze i na nią
się obrażając.
GEORGE później odniósł się do krytyki starszego przyjaciela w rozmowie z prezenterką telewizyjną Seliną Scott (wywiad w 1987 roku): Był
zirytowany, ponieważ nie wspomniałem, że napisał choć jeden wers
piosenki "Taxman". Ale nie wspomniałem też, że napisałem dwa wersy do
jego "Come Together" albo trzy w "Eleanor Rigby". Nie wdawałem się w nic
z takich rzeczy. Myślę, że w ostatecznym rozrachunku mógłbym mieć
więcej powodów do narzekania na niego, niż on na mnie. W innym fragmencie tego wywiadu słyszymy:
- Powiedział, że gdy byłeś młodym chłopcem, on był twoim idolem, że wszędzie się zanim wałęsałeś.
GEORGE: Mógł tak uważać.
- Nie było tak?
GEORGE:
Bardzo go lubiłem. Był świetnym facetem, miał swój styl. Ale
jednocześnie źle mnie rozumiał. Nie zdawał sobie sprawy zz tego kim
jestem. To była zresztą jedna z wad Johna oraz Paula. Byli zbyt zajęci
byciem Johnem i Paulem. Nie potrafili dostrzec wokół siebie prócz ich
samych nikogo innego.
Posłuchajcie sami:
Podkreślę,
że obu muzyków, Johna i George'a, wiele łączyło.Wydawali się znajdować
wspólny język w kwestii spirytualizmu, jednak gdy w czasie burzliwych
sesji na początku 1969 roku (tzw. sesji "Let It Be" / Get Back") George
opuszcza zespół (na krótko - clip) John natychmiast proponuje
zastąpienie go Ericem Claptonem. Czy mówił to na serio, nie wiem. Nigdy
później po latach nie ustosunkował się do tego tego wydarzenia (zresztą
nikt z Beatlesów), ale jak to w przypadku Johna jak nikogo innego,
znajdujemy wiele wypowiedzi całkowicie ze sobą sprzecznych na ten sam
temat. W odkrytej później nagranej rozmowy Johna i Paula na ten temat,
co ma być dalej, co robić, John mówi, że nie może winić George'a po tym
jak go traktowali, ze odszedł z zespołu.
W
maju 1981 George wydał piosenkę "All Those Years Ago", hołd dla
Lennona, w której towarzyszyli mu obaj pozostali Beatlesi. Czy fakt, że
piosenka była wydana niedługo po śmierci przyjaciela, George śpiewa w
niej o miłości, podziwie i przyznaje o ważności zmarłego dla niego
samego. Obok ostatnie znane zdjęcie Johna i George'a. Zostało zrobione
12 listopada 1974 roku w Los Angeles po jego koncercie, podsumowującym
trasę Harrisona "Dark Horse".
JOHN: Ja jestem ten mądry.
PAUL: Ja jestem ten śliczny.
RINGO: Ja jestem ten zabawny.
GEORGE:
JOHN: Jestem ten mądry
PAUL: Jestem ten śliczny
RINGO: Jestem ten zabawny
GEORGE:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz