Singiel: 1967Strona B: Lime Street Blues
Album: Procol Harum
Kompozycja: Gary Brooker, Keith Reid, Matthew Fisher
Wytwórnia: Deram Records
Producent: Denny Cordell
Długość: 4:03
Obsada:
Gary Brooker - wokal, fortepian (zmarł w 2022, czytaj post)
Matthew Fisher - organy Hammonda M-102
David Knights - gitara basowa
Ray Royer - gitara basowa
W nagraniu brał udział muzyk sesyjny Bill Eyden (perkusja). Kilka dni później zastąpił go Bobby Harrison.
Utwór oczywiście nie zdobył popularności tylko dzięki tej wypowiedzi ale mało znany dzisiaj fakt o tym, że John Lennon stwierdził, że cały zespół The Beatles (w owym czasie) słucha tylko 'Bielszego Odcienia Bieli' Procol Harum rozszedł się błyskawicznie po całym kraju. 'To ulubiona piosenka Beatlesów, wow!' Wydaje się jednak, że debiutancki singiel zespołu, z bardzo melodyjnym, 'bachowskim' motywem granym na organach, skazany był na sukces. Do dzisiaj to jego wyłącznie jedyny wielki, światowy przebój, choć udanych piosenek znajdziemy na płytach PH więcej. W rodzimej Wielkiej Brytanii przez sześć tygodni numer 1, za oceanem, możliwe właśnie, że dzięki reklamie Lennona, piosenka zawędrowała aż do pozycji numer 5. Wkomponowała się idealnie w klimat 'lata miłości', epoki flower-power i szybko stała się na Wschodnim Wybrzeżu USA a potem w całej Ameryce jednym z hippisowskich hymnów obok 'San Francisco' Scotta McKenzie czy 'California Dreaming' Mamas and Papas. Sprzedany na całym świecie w ilości ponad 10 milionów kopii!!!
Jeden z największych przebojów muzycznych świata, wybrany przez magazyn 'Rolling Stone' do 500-tki Najwspanialszych Przebojów (500 Greatest Songs of All Time),wielokrotnie nagradzany we wszelakich plebiscytach, konkursach. Wybrana nawet został najlepszą piosenką brytyjską lat 1952-1977, ale to ankieta z tego okresu, choć zaskakuje aż tak wysoka pozycja.
Autorem songu są wokalista, założyciel i lider zespołu Gary Brooker (muzyka) oraz Keith Reid, tekściarz całego materiału muzycznego zespołu, jego "szósty" członek. Po latach procesowania się (w 2009) swój udział w autorstwie (tantiemy!!!) utworu uzyskał klawiszowiec zespołu Matthew Fisher (na zdjęciu obok - przypuszczalnie chodziło o słynny motyw organowy). Brooker spytany po przegranej batalii sądowej powiedział: Straciłem w tym procesie gdzieś około miliona. Nie sumowałem wydatków bo mnie to wszystko przerastało. Straciłem zaufanie do brytyjskiego wymiaru sprawiedliwości. Myślę, że prawników powinno się wystrzelać!.
I jeszcze raz Gary Brooker: Słuchałem dużo klasycznej muzyki, także jazzu. Grając rock and rolla rozszerzyłem bardzo swoje muzyczne horyzonty. Kiedy spotkałem Keitha i przeczytałem jego tekst, pomyślałem sobie: 'Chciałbym coś do tego napisać'. Nie było on taki oczywisty, ale teraz nie ma to znaczenia. Nie musisz wiedzieć co to oznacza, dopóki łapiesz jego atmosferę. 'Whiter Shade Of Pale' wydawało się opowieścią o dwojga ludziach, o ich relacji. To wspomnienia. Było tam rozstanie, smutek z tego powodu. Osiągnięcie duszy tego tekstu wokalnie, tak by ludzie go poczuli było całkowitym spełnieniem. Pamiętam początek, kiedy go dostałem, cztery długie zwrotki. Pomyślałem sobie' No, to jest coś'. Siedziałem przy fortepianie coś tam grając. Połączenie tego motywu z tekstem zabrało mi kilka godzin. Niektóre rzeczy są darami. Śledzisz pewien klucz muzyczny dopóki się nie wycofa. W tym przypadku były to jeden lub dwa akordy z 'Air On A G String' Bacha. I ta mała iskierka wystarczyła. Nie było to świadome połączenie rocka z muzyką klasyczną, to po prostu byłem ja z muzyką Bacha w środku.
 |
| Gary Brooker , drugi z lewej. |
 |
| Brooker i Reid. |
Tytuł pojawił się pierwszy. Zawsze tak jest, zupełnie jak w puzzlach... W utworze 'Whiter Shade Of Pale' starałem się wytworzyć prosty nastrój dziewczyny pozostawionej przez swojego chłopaka. Chciałem bardzo dokładnie odtworzyć obraz jej nastroju, klimat danej chwili, stąd latający sufit. Nie chciałem być tajemniczy ale sugestywny. Wyszło trochę dekadencko ale byłem wtedy za młody by tego doświadczać. W tamtym czasie mogłem trochę popalać ale nie wtedy kiedy to pisałem. Tekst został zainspirowany przez książki, nie narkotyki.
Motyw muzyczny napisał Gary pożyczając trochę od Bacha i Percy Sledge'a... Nigdy nie rozumiałem tego, że ludzie mówią, że nie rozumieją tekstu. Pominęliśmy 'the light fandango'...To historia, podróż, widziana z punktu widzenia charakteru człowieka
Aluzje do sexu jako podróży, relacje między parą, pełna wersja piosenki itd. O wszystkim przeczytacie w ciekawym clipie niżej poświęconemu właśnie temu hitowi (info o dodatkowych zwrotkach, wersja live). Przypuszczalnie większość czytelników mego bloga zna angielski.
Piosenka stała się bardzo popularna na weselach, zastępując marsz Mendelsohna. Grano ją na nawet na weselu jej kompozytora, Gary'ego Brookera
Moje wspomnienia utworu. Hm... Od zawsze... Obecna na każdej prywatce, dyskotece, w zaciszu domowym, w różnych sytuacjach choć nie przepadam za nią w samochodzie. Od zarania życia, poprzez studia, do dnia dzisiejszego.
Moje wspomnienia utworu. Hm... Od zawsze... Obecna na każdej prywatce, dyskotece, w zaciszu domowym, w różnych sytuacjach choć nie przepadam za nią w samochodzie. Od zarania życia, poprzez studia, do dnia dzisiejszego.
We skipped the light fandango
Turned cartwheels cross the floor
I was feeling kinda seasick
But the crowd called out for more
The room was humming harder
As the ceiling flew away
When we called out for another drink
The waiter brought a tray
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale
She said, there is no reason
And the truth is plain to see.
But I wandered through my playing cards
And would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast
And although my eyes were open
They might have just as well've been closed
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale
She said, I'm home on shore leave,
Though in truth we were at sea
So I took her by the looking glass
And forced her to agree
Saying, you must be the mermaid
Who took Neptune for a ride.
But she smiled at me so sadly
That my anger straightway died
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale
If music be the food of love
Then laughter is its queen
And likewise if behind is in front
Then dirt in truth is clean
My mouth by then like cardboard
Seemed to slip straight through my head
So we crash-dived straightway quickly
And attacked the ocean bed
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly,
Turned a whiter shade of pale
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz